Από τη δεκαετία του ’60, όσοι παίζαμε Δράμα και Καβάλα δίναμε ραντεβού σ’ ένα χωριό, που το έλεγαν «Χήρες». Είχε μια σπέσιαλ ταβέρνα κι εκεί για πολλά χρόνια συναντιόμασταν οι διαιτητές. Κάποια στιγμή ένας ρώτησε: Ρε παιδιά, γιατί το χωριό σας το λένε «Χήρες»; Το μάθαμε και μείναμε αμίλητοι.

Δεκέμβριος μήνας, η Ελλάδα είναι ακόμα υπό γερμανική κατοχή. Ένα τάγμα από 80 περίπου άνδρες φθάνει στο χωριό στις 9 το πρωί και αποχωρεί κατά τις έξι, λίγο πριν το σούρουπο. Οι Γερμανοί φαντάροι στη διάρκεια της παραμονής τους παίζουν με τα παιδιά στα οποία χαρίζουν κονσέρβες Αργεντινής. Κορνμπηφ Αργεντινής να το βάλεις στη μακαρονάδα και να μη συγκρίνεται με τον κυμά και από μοσχάρι γάλακτος.

Μια ατμόσφαιρα απίθανη στο χωριό διότι οι Γερμανοί έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους. Η ημέρα, όμως, ήταν γραφτό να καταλήξει σε τραγωδία και οι Γερμανοί να βγάλουν όχι το ανθρώπινο, αλλά το κτηνώδες τους πρόσωπο.

Δυο Γερμανοί έμειναν πίσω από τη φάλαγγα που εγκατέλειψε το χωριό. Καθυστέρησαν ο οδηγός μιας μοτοσυκλέτας και ο συνοδηγός στο «καλάθι», στο σαϊκαρ. Τους έπιασε λάστιχο, τους την έπεσαν οι αντάρτες και τους καθάρισαν.

Ενημερώθηκε ο φρούραρχος στη Θεσσαλονίκη και έδωσε τη διαταγή. Γυρίζουν πίσω στο χωριό οι Γερμανοί, μαζεύουν 103 άνδρες που στο μεταξύ είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους από τις δουλειές τους και τους εκτελούν. Όλους. Γλύτωσαν οι ηλικιωμένοι άνδρες και τα αγόρια μέχρι 18 χρονών.