Η ιστορία είναι παλιά, από τότε που υπάρχει γάμος και θρησκεία. Ο ομοφυλόφιλος, σίγουρα παρά τη θέλησή του και κόντρα στη φύση του, είχε να διαλέξει δύο πόρτες. Δύο καταφύγια να «κρυφθεί» σε καιρούς που η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν αμαρτία και ανωμαλία και καταδικαζόταν μέχρι και σε θάνατο.
Πώς να αντέξει την κοινωνική κατακραυγή ο δυστυχής ομοφυλόφιλος, ο γεννημένος από την μάνα γη, δηλαδή από τη φύση, δηλαδή από τον Θεό. Ή φόραγε το ράσο, κατέφευγε σ’ ένα μοναστήρι, γινόταν ιερέας. Η, παντρευόταν, έκανε οικογένεια, παιδιά.
«Ο πατέρας μου ήταν gay» είχε εξομολογηθεί ο διάσημος ηθοποιός του Χόλυγουντ Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το έβγαλε με τρυφερότητα από το στόμα ο σκληρός, ο ανδροπρεπέστατος σταρ. Με μνήμη και αγάπη για τον ζωγράφο πατέρα του. «Ήταν λάθος που ποτέ δεν το συζήτησα μαζί του…».
Το κρίσιμο ερώτημα. Πως το δέχεται, αν πράγματι το δέχεται ποτέ ο γιος, να είναι ομοφυλόφιλος ο πατέρας του ή στην πορεία της ζωής του να έγινε gay. Θα πεις ότι με τα χρόνια το παίρνει απόφαση. Το αποδέχεσαι. Παίζει και η άρνηση, βέβαια. Να μην συμβιβαστεί ποτέ ο γιος στη ιδέα ότι σαν κι αυτόν δεν ίδιος ο άνδρας που τον γέννησε.
Οι σκέψεις είναι πολλές. Βαρειές. Πώς θα το έπαιρνε ο στραίητ πατέρας αν έπεφτε σ’ αυτόν το λαχείο, ο γιος να έχει κληρωθεί gay; Οπωσδήποτε αν ο ένας αγαπά τον άλλον, πατέρας τον γιο και γιος τον πατέρα, δηλαδή τον αναγνωρίζει για γιο ή πατέρα του, τότε αλλάζει και η σκέψη τους για τους ομοφυλόφιλους.
Διαβαστε ακομα: