Η φουκαριάρα η πέστροφα ψοφάει αν το νερό δεν είναι απολύτως πεντακάθαρο. Δεν αντέχει την παραμικρή βρωμιά. Το ίδιο, από την ανάποδη, το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Θα πάθει ταράκουλο αν αρχίσει να αναπνέει σε καθαρό αέρα. Χωρίς υποψίες. Χωρίς ψιθύρους. Και είναι επόμενο αυτό. Μετά από έναν αιώνα να σέρνεται στον υπόνομο είναι απίθανο να προσαρμοστεί χωρίς κλινικά συμπτώματα σε συνθήκες αλλοτινές. Βιολογικά ξένες. Άγνωστες.
Όπως το λέω. Και το πρωτάθλημα, μακριά από παράγκες που γκρεμίστηκαν και εγκληματικές οργανώσεις που εξαρθρώθηκαν, παίζει κι αυτό στη σέντρα της χαβούζας. Είπαμε. Τα κόζα έχουν τη δική τους γλώσσα.
Με πέναλτυ κέρδισε 1 – 0. Δεν έχει καμιά σημασία αν το πέναλτυ ήταν μαϊμού. Καμιά σημασία. Όποιος υποστηρίζει ότι η απόφαση του διαιτητή ήταν σωστή ή λανθασμένη είναι της πλάκας. Για να μην πω στημένος κι αυτός. Και μοιάζει με τον πιλότο πυροσβεστικού αεροσκάφους πάνω από δασική έκταση που φλέγεται, κι αυτός ρίχνει τόννους λάδι στη φωτιά.
Με πέναλτυ, δεύτερη αγωνιστική, κέρδισε και η άλλη ομάδακ. Επιμένω. Καμιά, μα καμιά σημασία αν το πέναλτυ ήταν θέατρο, ανακάλυψη του διαιτητή ή κανονικό, όχι τηλεοπτικό. Όποιος το ρίχνει στην ανάλυση της φάσης είναι σα να πιλοτάρει canadair και ρίχνει αναμμένους δαυλούς σε δασική έκταση, ενώ πνέουν δυνατοί άνεμοι.
Συμπέρασμα. Είπαμε. Το πρωτάθλημα κολυμπά παρέα με αρουραίους στον υπόνομο. Γιατί αυτό μας αρέσει. Γιατί θα μας πιάσει πανικός, ένας φόβος που θα αμφισβητεί την ύπαρξη μας, σε καθεστώς υγείας. Ο καθαρός αέρας θα μας πνίξει.
– Πεναλτάρα, ρε, πουλημένε, και δεν το σφυρίζεις!
– Πεναλτάρα, ρε, είναι το δικό μας, της άλλης ομάδας είναι μαϊμού, χιμπατζής είναι και ορακοτάγκος!
Διαβαστε ακομα: