Ο αποδυτηριάκιας έχει τη δική του θεωρία. Μια ομάδα δεν ξεχωρίζει από το σωρό αν δεν «επιλέξει» εκείνον τον αντίπαλο που θα την τραβήξει προς τα επάνω. Η γηπεδική, όχι απλά μόνον αγωνιστική, «αντιδικία» τρέφει και θεριεύει και δύο ομάδες που… «τα ‘φτιαξαν» σαν αντίπαλοι. Που «παντρεύτηκαν» ως αιώνιοι – και σε απόσταση απ’ όλες τις άλλες ομάδες- αντίπαλοι.
Το πρώτο παιχνίδι που καταγράφηκε με τις δύο ομάδες ήταν φιλικό, τελείωσε… φιλικά 3-3 κι έγινε μόλις 3,5 μήνες μετά την ίδρυση του Ολυμπιακού, το 1925. Το πρώτο επίσημο, εκείνο το 8-2, την πρώτη Ιουνίου το 1930. Μεγάλο σκορ, άρα «δικαιολογούνται» οι Αθηναίοι να κάνουν κανονική «κηδεία» στην ομάδα του Πειραιά.
Μετά από 6 χρόνια, το 1931, ο Ολυμπιακός κέρδισε 6-1 τον Παναθηναϊκό. Άρχισε να αυτοαποκαλείται «θρύλος» όταν πλέον το 1957 κατέκτησε το τέταρτο σερί πρωτάθλημα. Δεν τελειώσαμε. Όχι, πριν πούμε τη βαρειά αλήθεια.
Κανένας Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν γεννάει οπαδικό μίσος για τον «επιλεγμένο» αντίπαλό του. Ο κόσμος των δύο ομάδων είναι που έχει την ανάγκη να εκτονωθεί, να βγάλει βαρβαρότητα και κανιβαλισμό.
Παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, φαρμάκι πίνουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Το πήρε ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ; Η απώλεια δεμ πονάει διότι δεν το σήκωσεε ο Ολυμπιακός.
Διαβαστε ακομα: