Παίρνω άδεια από τη σημαία, κύριε τζιτζιφιόγκο. Στη φυλλάδα είχα κακό στόμα, σε ‘λεγα μαλάκα. Κύριε μαλάκα. Από σένα, λοιπόν, τον χάλια, τον μαλάκα, να πάρω την άδεια αν χρειαστεί να κάνω κριτική στην ομάδα σου, που δεν είναι μόνο δικιά σου, αλλά και αμέτρητων άλλων χιλιάδων, οι οποίοι πιθανόν να μην είναι μαντολάτα σαν κι εσένα, και να θέλουν να διαβάσουν τη σκάφη, σκάφη.
Λάβε υπ’ όψιν ότι μιλάω ως Έλληνας. Όχι σα ντόπιος, όχι σαν πατριώτης. Άστο αυτό, μην το μπερδεύεις. Επειδή δεν γνωρίζεις τι είναι Έλληνας, κύριε μαλάκα μου. Νομίζεις, δηλαδή, ότι εσύ είσαι Έλληνας επειδή αυτό αναφέρει η αστυνομική σου ταυτότητα. Τόσο πίτουρας είσαι. Ο Έλληνας, κύριε αστοιχείωτε, λάτρεψε το κάλλος. Ξέρεις τι είναι αυτό; Κάτι πιο μονάκριβο από το ωραίο, το όμορφο, το ελκυστικό.
Κάλλος, αν μπορεί να μεταφραστεί, σημαίνει ό,τι απαιτεί αισθητική. Και μέτρο. Ξέρεις, κύριε μαλάκα, τι είναι Αισθητική και τι Μέτρο; Σου λέω, λοιπόν, ξεκάθαρα και κατάμουτρα, ότι δεν έχω σχέση μαζί σου. Δεν σε θεωρώ Έλληνα. Δεν έχεις σχέση με το κάλλος του Έλληνα. Εσύ έχεις σχέση με τον… κάλο. Στο μυαλό σου έχεις κάλο. Ένα γράμμα μόνο, ένας διαφορετικός τονισμός στη λέξη, έχει άλλο νόημα. Άλλο ο καλός, άλλο ο κάλος. Άλλο το καλό, άλλο το κάλλος.
Έχει περάσει το παραμυθάκι για τα μικρά παιδιά ότι η Αρχαία Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία. Είναι δυνατόν να μιλάς για δημοκρατία, να φθάσεις στο σημείο να είσαι δημοκράτης χωρίς προηγουμένως να έχεις υιοθετήσει τον ελληνισμό; Να έχεις ασπασθεί τον ελληνισμό.
Έτσι, ε; Νόμιζες ότι ο αποδυτηριάκιας άνοιξε το μαγαζί του, την μπουτίκ του, για να γίνει ένα και ίδιο όχι με το ποδόσφαιρο, αλλά με τα σκατά που την πέφτουν στο ποδόσφαιρο. Κοιμήσου στο βόθρο σου.
Διαβαστε ακομα: