“Πώς γίνεται σε μία χώρα που έχει τέτοιους ποιητές, τέτοιο θέατρο, τέτοιο τραγούδι, να έχουμε καταλήξει μια ξεχαρβαλωμένη σαμπρέλα; Αυτό με τρομάζει πιο πολύ… ”. Η ατάκα της κυρίας σηκώνει κουβέντα. Κατ΄ αρχήν, ξεχνάμε το όνομα της κυρίας. Μην πούμε ό,τι έχουμε να πούμε και το πάρουν κάποιοι ως αντιπαράθεση. Καμιά τέτοια διάθεση.
Ό,τι είπε η κυρία τραγουδίστρια, ποιοτική και ταλαντούχα, απλά προσφέρεται για συζήτηση. Αυτό έχει σημασία. Και όσοι ξέρουν να συζητάνε εξ ορισμού είναι πολιτισμένοι. Συζητώ σημαίνει με διακρίνει η κουλτούρα του ακροατή.
Μην αραδιάσουμε πολλά. Τα ποιήματα και τα τραγούδια, τα θέατρα και κάθε τι πολιτιστικό δεν μεταμορφώσουν το μπουρδέλο σε αξιοσέβαστη κοινωνία. Ύστερα είναι και το άλλο. Όσο πιο αηδιαστική είναι μια κοινωνία, σε επίπεδο δημόσιας ζωής, τόσο περισσότερο ντοπάρεται, ερεθίζεται η σκέψη των πνευματικών ανθρώπων.
Το καταλήγω, κι ας μη μοιάζει τρομακτικό: Ήθος και νοικοκυροσύνη στην κοινωνία επιβάλουν ο τεχνοκρατισμός και η νομοκρατία, όχι η λογοτεχνία, το τραγούδι, η ποίηση, γενικά οι καλές τέχνες. Δυστυχώς.
Διαβαστε ακομα: