Δεν ασχολούμεθα με το ποδόσφαιρο μονάχα επειδή είμαστε οπαδοί της ομαδάρας μας. Ομαδάρα μας είναι, βέβαια. Αν δεν ήταν θα ήμασταν οπαδοί της; Όχι, βέβαια. Δεν είμαστε μαλάκες που επιλέξαμε αυτήν κι όχι κάποια άλλη. Θεωρίες αποδυτηριάκια.
Δεν σε συμφέρει, γι’ αυτό μου τη βγαίνεις από δεξιά. Εγώ ο αποδυτηριάκιας σε παίζω από αριστερά, αλλά και κατά μέτωπο, με τον κεντρικό κυνηγό κρούσης. Τι λέγαμε, πως και να μην είναι ομαδάρα αφού μας κληρώθηκε αυτή, εμείς, οι οπαδοί της θα την βλέπουμε για ομαδάρα. Και επειδή είμαστε λυγούρια θα το ‘χουμε σαν προσόν ότι η ομάδα μας, η ομαδάρα μας αδικείται. Είναι στόχος του κατεστημένου. Του παρασκηνίου.
Λέμε ότι δεν ασχολούμεθα με το ποδόσφαιρο μονάχα επειδή είμαστε οπαδοί. Άλλα! Να κάνουμε και την πλάκα μας. Την καζούρα στα φιλαράκια. Να ακονίσουμε το χιούμορ μας. Να εισπράξουμε κάποια εξυπνάδα όταν οι άλλοι θέλουν να μας ειρωνευθούν. Αυτό είναι το έργο, ρε. Δεν είναι κάτι άλλο. Όχι χολή, όχι σύφιλη.
Και να σταματήσει το παραμύθι ότι το ποδόσφαιρο είναι αγνό. Ούτε βρώμικο είναι. Οι οπαδοί είναι κομπλεξικοί, εμπαθείς. Μια χαρά είναι το ποδόσφαιρο όταν οι οπαδοί δεν είναι νοσηροί
Διαβαστε ακομα: