Μιλάμε τώρα για σκουπιδαριό να έχει να διαβάζει η κάθε αργόσχολη βοηθός κομμώτρια. Για τη μεγάλη ζωή, την ιλουστρασιόν ζωή της γκόμενας που είναι, που κάνει την τραγουδίστρια, τη μοντέλα, την τηλεπαρουσιάστρια.
Τα παλαιά έτη, όχι πιο μακριά από την περασμένη γενηά, τότε που η Μύκονος ήταν των ολίγων κι όχι της δεδηλωμένης και της σεσημασμένης, μιλάμε για τα χρόνια που ακόμα έπαιζε μαυρόασπρη η τηλεόραση, οι παίκτες δεν έβρισκαν οι ίδιοι τις γυναίκες τους και τις υποψήφιες συζύγους. Τη δουλειά ανελάμβαναν κάποιες αλανιάρες γκόμενες, κλάσεως γειτονιάς. Μπάνικες γκόμενες έκαναν τον κόπο να πηγαίνουν μέχρι την προπόνηση για να καμακώσουν τον παίκτη και να του φορούσαν το στεφάνι του γαμπρού.
Δεν είχαν άλλο τρόπο για να εξασφαλίσουν δημοσιότητα πέραν της συνοικίας τους τα κορίτσια. Το παιδάκι ήταν το καλό και σεμνό, συνήθως άβγαλτο, κι είχε ένα ονοματάκι στη μπάλα. Κι αν τον ζύγιζαν ψιλοκορόιδο, του τα φοράνε τα κέρατα.
Ο ποδοσφαιριστής για την σουρτούκω σύζυγο ήταν η ιδανική περίπτωση. Και έχουμε άντρα επώνυμο και ξενοπηδιόμαστε με απόλυτη ασφάλεια. Ο άλλος παίζει μπάλ\λα κι εμείς με το φλογάτο, που καίει κι είναι νηστικό, εκείνες τις ώρες την έχουμε βρει σ’ άλλες αγκαλιές.
Διαβαστε ακομα: