Αυτά γίνονται μόνον στα κόμματα. Οπουδήποτε αλλού θα τους παίρνανε με τις ντομάτες. Μόνον; Μαύρους στο ξύλο θα τους κάνανε.
Σκέψου να βγει στο γήπεδο η ομάδα, σε παιχνίδι κρισιμότατο, και κάποιοι παίκτες να έκαναν ό,τι τους κατέβαινε. Χωρίς να τους πιέζει αντίπαλος, χωρίς να κινδυνεύουν να φάνε γκολ, ένας να κλώτσαγε στον αέρα, άλλος για πλάκα να έβγαζε αράουτ τη μπάλα. Άλλος να τρέξει στα καλά καθούμενα να βαρέσει κουτουλιά στον τερματοφύλακα του, δηλαδή σε συμπαίκτη. Άλλος να βρεθεί εντελώς αμαρκάριστος σε κενή εστία και αντί να κάνει το πανεύκολο γκολ, να πιάνει τη μπάλα με τα χέρια.
Αυτά γίνονται σήμερα στα κόμματα. Βουλευτής, και πρώην υπουργός κάνει μεταγραφή σ’ άλλο κόμμα, μια ζωή αντίπαλο κόμμα, και μας λέει ότι αυτό όφειλε να πράξει. Αυτό επέβαλε η ιδεολογία του, το εθνικό συμφέρον. Σα να μας πει ο ποδοσφαιριστής πως για το καλό της δικής του ομάδας σκόπιμα σκόραρε σε βάρος της. Το αυτογκόλ ήτανε μονόδρομος. Σα να μας λέει ο ηθοποιός ότι στη σκηνή αμολάει δικά του λόγια, διότι οι ατάκες του συγγραφέα είναι μαλακίες σκέτες.
Ήρθε η στιγμή της βαρειάς κουβέντας. Βρίσκουν και κάνουν. Αυτή είναι η κουβέντα. Σου δίνει ραντεβού ο άλλος σ’ αυτό το σημείο, συγκεκριμένη ώρα, για να κανονίσετε υπόθεση σοβαρή και ο χάλιας δεν εμφανίζεται. Με τέτοιον ξεφτύλα έχεις να κάνεις. Και δεν έρχεται στο ραντεβού, και σου κατουράει στη μούρη ένα κάρο δικαιολογίες. Είναι με δίπλωμα πατσαβούρας. Ο άλλος τρώει το δούλεμα και ξαναπάει σε δεύτερο και τρίτο ραντεβού, και σε τέταρτο, τι είναι;
Μιλάμε σοβαρά. Πρώτον, δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι, κομματικό η παρείστικο, να συζητήσουν τις θέσεις τους. Δεύτερον, δεν έχουν θέσεις, απλά ο καθένας πετάει μια τρακατρούκα για να συζητηθεί και να εξασφαλίσει τη δημοσίευση της φωτογραφίας του στα ΜΜΕ. Τρίτον, δεν έπιασαν καρέκλες σε κόμμα επειδή συμφωνούν με τις θέσεις του κόμματος, αν βέβαια δεχτούμε ότι πράγματι το κόμμα έχει θέσεις.