Ο γείτονας κάνει σκοποβολή στην αυλή του σπιτιού του. Κι όχι μόνο. Είναι οπλομανής. Τρέλα έχει με τα πιστόλια, τα φοράει, τα επιδεικνύει, τα πιάνει στα χέρια του χωρίς να υπάρχει λόγος. Εσύ πως νοιώθεις με άτομο δίπλα σου που ψάχνεται, που εύχεται να βρει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει ένα από τα εξάσφαιρα του.
Όπως κάθε χρόνο στον Πειραιά (φώτο) τα τελευταία χρόνια μετανάστες, μόνιμοι πλέον κάτοικοι στον τόπο μας, γιόρτασαν την ασούρα. Φοβερά πράγματα. Απίστευτα. Τα βλέπεις και δεν τα πιστεύεις. Εικόνες εντελώς ξένες στην κουλτούρα μας. Δημόσια αυτομαστιγώματα από πιστούς σιίτες μουσουλμάνους. Γίνεται αληθινή, όχι μαϊμού αναπαράσταση του μαρτυρίου του ιμάμη Χουσείν, εγγονού του προφήτη Μωάμεθ.
Αφού υπέφερε εκείνος για την πίστη πριν 13 αιώνες, οφείλουμε κι εμείς οι μουσουλμάνοι να αυτοβασανιστούμε. Έθιμο θρησκευτικό και σοκαριστικό. Με μαστίγια και όποιο αιχμηρό αντικείμενο προσφέρεται για αυτοτραυματισμό και πόνο, πληγώνονται, ματώνονται οι πιστοί από Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν κ. α.
Δεν κρίνουμε θρησκείες και πιστούς. Καμιά τέτοια πρόθεση. Μην πω ότι κρύβω και κάποιο θαυμασμό για όποιον με το δικό του τρόπο, θρησκευτικό ή άλλου τύπου, αναζητεί εξαγνισμό και λύτρωση. Η κουβέντα γίνεται μόνο για να διατυπωθεί το ερώτημα: Εγώ τι σχέση να ‘χω με ανθρώπους που φτάνουν σε τέτοιο ”βαρβαρισμό”, να αυτομαστιγώνονται μέχρι να χάσουν μισό κιλό αίμα.
Διαβαστε ακομα: