1950 – 2011. Κοντά στα εξήντα χρόνια. Είναι πολλά, πάρα πολλά, αμέτρητα είναι και τα κατάπινε αμάσητα όλα ο φουκαράς εν ειρήνη. Εν παραλυσία. Εν ασυδοσία. Πως και γλύτωσε το εγκεφαλικό, το έμφραγμα, αυτό να λες. Ήταν επόμενο να σαλτάρει. Να τσακιστεί, να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, όταν πεινασμένος και απροπόνητος, σκαστός από παράγκα γύφτικη, ο αλεπουδιάρης Έλληνας μπούκαρε στην πίστα κι άρχισε να το παίζει φιρμάτος, ψευτογκόμενος. Με ξένα money.
Τέτοιο τέρμινο, πάνω από μισό αιώνα καλοπερασακισμού δεν ξανάγινε στον αιώνα, χωρίς υπερβολή. Από το τέλος του εμφύλιου πολέμου μέχρι τις εκλογές του 2009 ο νεοέλληνας διέτρεξε τη διαδρομή με ταχεία, από την ξυπολησιά στη ξιπασιά. Και ξαναβρέθηκε στο ίδιο σημείο, όχι ακριβώς… Βουτηγμένος στη μιζέρια ήταν μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά όχι και στην ξεφτύλα των μνημονιακών χρόνων.
Εξήντα χρόνια πακεταρισμένα μέσα στην ασφάλεια της κονσέρβας βολεύτηκαν τα ελληνόπουλα, και παριστάνοντας τους πολιτικοποιημένους, τρομάρα τους. Οι αδικημένοι το ‘ριξαν στην κλάψα, στους συνδικαλισμούς, τους σοσιαλισμούς, τις διαμαρτυρίες, τις απανωτές εκλογές. Τώρα τι γίνεται; Πέρασαν γιορτές, χρονιάρες ημέρες, αργίες, ευχές, το ολιγοήμερο ξεχασιό της επτάχρονης μνημονιακής κατοχής και που ‘σαι ακόμα δυστυχίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από έναν ακόμα εμφύλιο πόλεμο. Τι να σου κάνουν πάλι μια δόση ακόμα από… εμφύλιες εκλογές; Θα ‘ναι σα να κερδίσουν στο τάβλι οι μεν τους δε.
Θα κάνει καλό στον Έλληνα ένας εμφύλιος πόλεμος, εάν βεβαίως τούτη τη φορά στηθεί σωστά, όχι κατσαπλιάδικα. Μιλάμε για κανονικό πόλεμο, με όπλα…, στο φινάλε να τα κάνουμε χρήση αφού τα αγοράζουμε, μάλιστα με καπέλο, και με μίζες. Οι πούστιδοι οι ξένοι από το 1821 κάνουν κουμάντο. Αυτοί αποφασίζουν αν θα κάνουμε πόλεμο με τον Τούρκο, και ποια κατάληξη θα έχει το έργο. Οι ξένοι μας πουλάνε τα όπλα, αυτοί επίσης επηρεάζουν με τον τρόπο τους τις εκλογές, ποιος θα μας κυβερνάει. Ε, μια φορά να σκοτωθούμε, να φάμε τα λυσακά μας, γιατί αυτό το αποφασίζουμε εμείς. Μόνο έτσι θα πετάξουμε κι από πάνω μας την κομπλέξα της ξενοκρατίας.
Πόλεμο αληθινό, λοιπόν. Να χυθεί αίμα, όχι πόλεμο μαϊμού στο μέτωπο των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων και δίχως ανταπόκριση κοινωνικών, λέει, διεκδικήσεων. Οι απεργίες δεν σε πάνε πουθενά. Δεν σου δίνουν λύση. Ούτε σε εκτονώνουν. Απεναντίας, ένας κανονικός πόλεμος σου βάζει μυαλό. Σε υποχρεώνει να ζυγιστείς και ο ίδιος. Βασικό αυτό.
Εξήντα χρόνια ρεμαλοποιήθηκε ο Έλληνας. Την άραξε. Και όπως είπαμε, ένας εμφύλιος πόλεμος, μην το λησμονούμε, είναι και μια εθνική προπόνηση. Δοκιμάζει ο λαός τις στρατιωτικές του δυνατότητες, εν όψει κάθε ενδεχομένου αύριο ενάντια στον εξωτερικό εχθρό.
Διαβαστε ακομα: