Μα, είναι δυνατόν, αναρωτιούνται κάποιοι πωλητές της ψευτοδιανόησης, και της μαϊμού πολιτικής να ενδιαφέρεται, να συγκινείται με τη μουσική ένας χρυσαυγίτης; Ένας νοσταλγός του Χίτλερ. Ένας πρώην βουλευτής της πρώην Χρυσής Αυγής, Παναγιώτης Ηλιόπουλος στο όνοαμ, ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική. Τους κάθεται περίεργο.
Καθόλου περίεργο κάποιος να είναι φιλόσοφος και φασίστας. Καθόλου αντιφατικό. Να είναι ρατσιστής, ναζιστής, ακροδεξιός και λάτρης της μουσικής. Της σοβαρής, της απόλυτα ποιοτικής μουσικής.
Η Μέκκα του φασισμού στην Ευρώπη ήταν η Γερμανία, δηλαδή η πατρίδα της κλασικής μουσικής. Δεν συζητείται ότι η Γερμανία έχει γεννήσει τους μεγαλύτερους αρχιμουσικούς, μαέστρους σε ορχήστρες.
Αυτή είναι η αλήθεια, αρέσει, δεν αρέσει. Βολεύει, δεν βολεύει. Περισσότερα δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς. Επί εποχής του παρανοϊκού Χίτλερ, ορισμένοι από τους πιο στυγνούς αρχιβασανιστές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν λάτρεις της βαρειάς κλασικής μουσικής. Και το άλλο: Επιστήμονες του Γ΄ Ράιχ πραγματοποιούσαν τα αντιανθρώπινα πειράματα τους χρησιμοποιώντας Εβραίους ως πειραματόζωα, ενώ άκουγαν Μπετόβεν, Μπαχ, Μότσαρτ. Ό,τι πιο υψηλό δημιούργησε η ανθρώπινη καλλιτεχνική σκέψη.
Συμπέρασμα. Πολιτισμένος δεν είναι ο άνθρωπος που γράφει ποιήματα, αποθεώνει ένα γλυπτό του Φειδία, υποκλίνεται στον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιέφσκι. Πολιτισμένος είναι αυτός που δεν ενοχλεί τον άλλον.
Διαβαστε ακομα: