Ο παλιός είναι αλλοιώς. Δηλαδή; Ο παλιός είναι καλύτερος από τον νέο. Ο παλιός ηθοποιός, ο παλιός μπουζουκτζής, ο παλιός ποδοσφαιριστής, ο παλιός τραγουδιστής, ο παλιός δημοσιογράφος. Δεν θα τους φτάσουν οι νέοι σήμερα τους παλιούς. Έτσι λέει ο πολύς κόσμος. Λάθος!
Τεράστιο λάθος. Η λατρεία στον παλιό είναι περισσότερο συναισθηματική, όχι αξιοκρατική. Τον αγάπησαν τον παλιό, τον περασμένο, το χειροκρότησαν, έδεσαν κάποια κομμάτια της ζωής τους με τον σταρ της περασμένης γενιάς.
Και πως, αλήθεια, μπορεί να γίνει σύγκριση του φορτωμένου με εμπειρίες 15 και 20 χρόνων δουλειάς με τον ανώριμο ακόμα ταλαντούχο σε ηλικία εφηβική.
Δεν σταματά ποτέ η γέννηση των ταλέντων σ’ όλους του τομείς δράσης. Στη μουσική και τις μπίζνες, στον αθλητισμό και τα γράμματα.
Κουβέντα βετεράνου ηθοποιού: “Με ενοχλεί η νοσταλγική διάθεση κάποιον θεατρόφιλων. Σε μένα και σε συναδέλφους των μεγάλων ηλικιών, “Αχ, εσείς οι παλιοί…”, μας λένε. Δεν μπορώ, εκνευρίζομαι. Υπάρχουν και σήμερα πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί. Κάθομαι και χαζεύω στις πρόβες τους νεότερους συναδέλφους, πόσο δοσμένοι είναι στη δουλειά, πόσες ασκήσεις κάνουν για το ζέσταμα…”.
Μην κάνουμε σύγκριση με τους παλιούς. Μην πούμε αν στα 19 τους οι Γκάλης και Γιαννάκης ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους σημερινούς U20. Δεν στέκει, δεν αντέχει μια τέτοια σύγκριση, μια τέτοια… κριτική. Λες το άλλο και είσαι μέσα. Πάντα, σε κάθε εποχή, σε κάθε δεκαετία το ταλέντο θα βγει από το αυγό.
Διαβαστε ακομα: