Βγήκαμε, λέει, από τα μνημόνια. Έλα! Ούτε μπήκαμε, ούτε βγήκαμε. Αυτό το λες μόνο όταν το αποφάσισες ο ίδιος. Οι ξένοι σε βάλανε, οι ξένοι σε βγάλανε, στα χαρτιά ή πραγματικά. Και άντε, να το δεχτώ ότι η Ελλάδα, λόγω ΠΑΣΟΚ μπήκε, και με την ευθύνη της ΝΔ, και βγήκε χάρη τον σύριζα. Λέμε ανέκδοτα, αλλά στη ροή της κουβέντας βοηθάνε.

Έτσι είναι. Πρόκειται για πόλεμο. Και δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο όπου παίζει η έκπληξη, άρα λόγω υψηλής απόδοσης ρισκάρει ο άλλος να ποντάρει στη νίκη του αδύναμου. Πόλεμος είναι και στο ποδόσφαιρο, όμως με μπάλα, όπου το αποτέλεσμα επηρεάζεται από δοκάρια, από γκίνια, από το κοράκι.

Άλλες χώρες ξεπέρασαν το τσουνάμι και έπιασαν ήρεμα νερά. Η Αργεντινή το 2014 τον έχασε τον πόλεμο με τους δανειστές της. Αυτός, ναι, ήταν ο πραγματικός πόλεμος. Όχι ο ποδοσφαιρικός. Και, βέβαια, ποιος ξέρει αν ήταν στημένος. Χαμένος από χέρι. Ο οικονομικός πόλεμος, όπου ο ένας, ο πιο αδύναμος δεν ξέρει καν το γήπεδο στο οποίο καλείται να παίξει, είναι ο πιο σκληρός απ’ εκείνον με όπλα, με αληθινά πυρά. Η μεγάλη ζημιά, η πιο μεγάλη είναι να χάσεις τον πόλεμο από τον αντίπαλο, από τον εχθρό που δεν παλεύει με πυραύλους και φρεγάτες.

Ήταν άνισος ο αγώνας της Αργεντινής. Αν δεχθούμε ότι έπαιξε στα ίσα. Ότι δεν είχε πουλημένα τομάρια υπουργούς. Κι έτσι ξεκίνησε έναν άνισο πόλεμο Λέμε για τους Αργεντινούς επειδή είναι ομοιοπαθείς με τους Έλληνες. Εμείς απλά και μέχρι σήμερα, στα χαρτιά, για να κάνουμε ταμείο, γλυτώσαμε την χρεοκοπία.
Στην πραγματικότητα και η Ελλάδα είχε μπατηρίσει, μάλιστα πριν σκάσει το κανόνι στο Μπουένος Άϋρες, όμως στη χρεοκοπία τη δική μας δεν μπήκε η σφραγίδα. Οι ξένοι, οι δανειστές μας είχαν κρίνει ότι δεν συνέφερε σ’ εκείνους να μας εγκαταλείψουν.

Εάν έμπαινε η βούλα της επιλεκτικής ή όχι χρεοκοπίας στην Ελλάδα τι σήμαινε αυτό; Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η καταστροφή. Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα. Το τέλος. Η κόλαση. Ποιος Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας. Όλοι θα είχαν κρυφτεί. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Σε τέτοιες ώρες δεν βλέπει ο άλλος με έγχρωμα γυαλιά. Θα την είχαν πληρώσει όλοι, ένοχοι κι όχι.

Η Αργεντινή είναι άλλο έργο. Η περίπτωση της έχει ξανασυμβεί στο πρόσφατο παρελθόν. Η Ελλάδα έτσι κι έτρωγε την κλωτσιά, είχε τελειώσει. Δεν υπάρχει κανένας που γκρεμοτσακίστηκε, που σωριάστηκε στα συντρίμμια και επειδή συνέχιζε ακόμα να αναπνέει, τσούκου-τσούκου ανέβηκε τα κακοτράχαλα πετρώματα του γκρεμού. Ούτε ένας.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ