Τελικά, το διαδίχτυο είναι η χαρά του χάλια. Το γήπεδο του καπετάν μαλάκα. Κανένας δεν είναι σε θέση να αντιδράσει. Να αμυνθεί στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο σοβαρός άνθρωπος. Αυτός που κυκλοφορεί με λογική και με σκέψη. Είναι απροστάτευτος απέναντι στον καταρράκτη, στους καταρράκτες της ακτύπητης μαλακίας. Το κακό θα υποχωρήσει μόνο του, όπως μόνο του προκλήθηκε. Είμαστε σε αναμονή, να κλείσει τον κύκλο του κι αυτό. Πότε; Άγνωστο. Σε δέκα χρόνια, σε 77 χρόνια, σ’ ένα αιώνα.
Άγνωστο το τέρμινο της πιο μεγάλης αποκάλυψης από καταβολής. Ναι, για πρώτη φορά χάρη στο ιντερνέτ, χάρη στα λεγόμενα social media ο αρχιξευτύλας, ο για κλωτσές, έχει αποκτήσει βήμα στο δημόσιο λόγο. Και καταγράφηκε το πόσο άδειος, πόσο γελοίος, πόσο σύχαμα είναι ο παγκόσμιος μέσος κοινωνικός άνθρωπος. Με τα ίδια μας τα μάτια βλέπουμε φρικιαστικά πράγματα στο όνομα της δημοκρατίας, του διαλόγου, της ελευθερίας της έκφρασης, όλες αυτές τις καραπαπαριές.
Ο δυστυχής δεν διέπραξε κάτι κακό. Ό,τι έκανε, προσωπική του υπόθεση. Και το έκανε κρυφά, δεν προκάλεσε κανέναν, δεν πρόσβαλε κανέναν. Η βαρβαρότητα είναι εκείνων που τον διαπόμπευσαν, όχι μονάχα απέναντι στην οικογένειά του.
– Θα συνεχίσω το έργο του.
– Η καθηγήτρια γιατί δεν αυτοκτόνησε.
– Ας πρόσεχε ο κύριος καθηγητής.
– Από την Πύλη του Παραδείσου στην Κόλαση.
– Να το κάνουμε και στους δρόμους, όπως τα σκυλι;.
– Καλά, τόσο ασυγκράτητος ήτανε.
– Το έπαθε από την τσιγκουνιά του, υπάρχουν και δωμάτια ξενοδοχείων.
– Σκέπτεται μονάχα με το κάτω κεφάλι.
– Καλό μουνί η καθηγήτρια;
– Το κάτω κεφάλι τρώει το επάνω.
Στην απελπισία του ο δυστυχής έφτασε στην αυτοκτονία και οι άλλοι κάνουν την πλάκα τους. Και στη συνέχεια πέφτει “διάλογος”, ένας να λέει διαφωνώ, άλλος συμφωνώ για τον εμετό του αλλουνού.
Διαβαστε ακομα: