Γνωστό σκηνικό. Μπουκάρει ο ληστής στο προποτζήδικο της γειτονιάς, στο περίπτερο της πλατείας, στο πετ σοπ της γωνίας. Είναι τόσο αδίστακτος, τόσο σίγουρος, γι’ αυτό σχεδόν αδιαφορεί αν καθυστερεί να εξαφανιστεί, αρκεί να βουτήξει ένα-δυο κατοστάρικα.
Έχει μπει στην καθημερινότητά μας η ληστεία, η ένοπλη βία, οι κλοπές, ιδιαίτερα σε ανθρώπους, μεγάλης ηλικίας. Ούτε μάσκα φοράει ο εγκληματίας, ούτε φροντίζει να πάρει τα βασικά μέτρα ασφαλείας. Το χειρότερο; Τραβάει όπλο, τραυματίζει, σακατεύει κόσμο και για πενταροδεκάρες. Κι έχεις την κωλοτηλεόραση να κάνει το δικό της παιχνίδι.
Η τηλεοπτική ”δημοσιογραφία”. Οι εκπομπές… κοινωνικού ενδιαφέροντος και του κώλου τα ενιάμερα. Εκεί έφθασε το πράμα.
Να περιμένει ο κόσμος από τις… τηλεοπτικές ευαισθησίες εκπομπών για κλωτσές να λυθούν προβλήματα. Ένα σωρό άλλα αγκάθια που έχουν ξεπεταχτεί και μας ματώνουν.
Τρομερό. Να πέφτει ανάλυση σε πρόβλημα μάστιγα πλέον στον κόσμο, ιδιαίτερα σε απροστάτευτους πολίτες, όχι σε καλά αμπαρωμένα γραφεία επιχειρήσεων. Τα ρέστα τους δίνουν ξανθιά παρουσιάστρια, ασχημάντρας δικηγόρος που ψάχνει πελατεία, κρασοπατέρας αποτυχημένο υποψήφιο δημοτικός σύμβουλος, παπιονάτος συγγραφέα της δεκάρας, κάτι τέτοιοι περίεργοι στο πάνελ.
Κράτος σημαίνει ότι τα αρμόδια υπουργεία, οι κατάλληλες δημόσιες υπηρεσίες, οι ειδικοί φορείς, όλα αυτά τα κόλπα μελετούν και επεξεργάζονται τούτο και το άλλο. Ο τηλεοπτικός κατινισμός απλά εμπορεύεται ένα κοινωνικό πρόβλημα αιχμής, και αποδεικνύεται την απουσία αληθινής κρατικής φροντίδας.
Διαβαστε ακομα: