Αιφνιδιάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης (φώτο με τον γιο του) με κάποιες αποφάσεις του. Και αναρωτιέται κανείς αν είναι δικές του ή όχι. Αν, δηλαδή, ένα σκοτεινό και άβλεπο κέντρο υποδεικνύει ή δείχνει τις επιθυμίες του στο άλφα και το βήτα πρόσωπο και ο κυβερνήτης, Μητσοτάκης ή όχι, τις πραγματοποιεί. Αποφασίζει, λοιπόν, ο Μητσοτάκης και προκαλεί θετικά ή αρνητικά, τις όποιες αντιδράσεις. Είναι, άλλωστε, τέχνη να κτυπάει κέντρο κανείς με τις επιλογές ή απλά να εντυπωσιάζεις με τις κινήσεις σου. Τέχνη να παίρνεις μια απόφαση και – ανάλογα πως σε βολεύει – αυτή να περνάει στο ντούκου ή να προκαλεί θόρυβο.
Από το πουθενά, δηλαδή εκεί που κανένας δεν το περίμενε ο Μητσοτάκης ανέθεσε στην κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου (1955) το πιο σημαντικό πρότζεκτ της Ελλάδος μετά την ίδρυση του κράτους μας. Τις εκδηλώσεις στα πλαίσια του εορτασμού για τα 200 χρόνια από το 1821. Όλα ήταν σήμερα λευκό χαρτί. Δεν υπήρχε τίποτε, καμιά σκέψη, καμιά ιδέα πως θα τιμήσει η Ελλάδα του σήμερα και, κυρίως, πως θα αξιοποιηθεί επικοινωνιακά στον πλανήτη ο ξεσηκωμός ενάντια στην τουρκοκρατία. Τη δουλειά αυτή ανέλαβε εν λευκώ και από το μηδέν η λεγόμενη ”σιδηρά” κυρία;
Γιατί η Γιάννα των ολυμπιακών αγώνων κι όχι κάποιος άλλος. Και μετά ξανακτύπησε ο Μητσοτάκης με την κυρία Άντζελα Γκερέκου(1959), στην οποία ανέθεσε τον ελληνικό τουρισμό; Τη βαρειά βιομηχανία της Ελλάδος, τον τουρισμό, ο πρωθυπουργός την παρέδωσε να τη μανατζάρει η Γκερέκου (φώτο). Και το κολοσσιαίο εθνικής σημασίας έργο, το ”1821” στην Αγγελοπούλου.
Να, γιατί – σκέφτεται κι αυτός που δεν είναι εύκολος σε θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχει και το ”από πίσω” σε κάποιες επιλογές. Οι λόγοι που πιθανόν δεν θα γίνουν ποτέ γνωστοί και ”υποχρέωναν” ή εξυπηρετούν και πολύ προσωπικά τον κάθε Μητσοτάκη να παίρνει τέτοιες… αιφνιδιαστικές αποφάσεις. Ξέχνα, λοιπόν, τη… συμβατική κριτική, και μη ψάχνεις λογική με την Αγγελοπούλου που έπαιξε με τον Σύριζα, και την Γκερέκου που ήταν ήταν πασοκτζού. Δεν ξέρεις ποια νήματα δούλεψαν.
Διαβαστε ακομα:
