Να ξέρουμε τοι λέμε. Άλλο τοι βολεύει ή όχι τον καθένα. Η αλήθεια είναι πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος της λεγομένης δεξιάς είναι η ακροδεξιά.
Της ”λεγομένης”, βέβαια, διότι αν μιλάμε επί της ουσίας πετάμε από την ταράτσα τις ταμπέλες. Αν την ψάξουμε τη δουλειά θα βρούμε ”ακροδεξιούς” στους ”ακροαριστερούς”, ”κεντρώους” στους ”’δεξιούς”. Ή, λοιπόν, κάνομε σοβαρή συζήτηση ή το ρίχνουμε στη μαλακία λαμβάνοντας υπ’ όψιν με όποια μαλακία αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας απατεώνες ή όχι.
Επόμενο. Ο παραδοσιακός αριστερός να αρνείται κατηγορηματικά τον έτσι ακροαριστερό. Ας μιλάει το ίδιο και στο όνομα της ίδια ιδεολογίας. Κατανοητό.
Το αυτό με τον δεξιό. Αυτόν που θεωρείται δεξιός. Που ο ίδιος έχει αυτοτοποθετηθεί ως γνήσιος δεξιός. Αντίπαλος του ο ακροδεξιός. Κι αυτός, ο δήθεν, ο με ταμπέλα ακροδεξιός πολεμάει πρώτα τον δεξιό.
Διαβαστε ακομα: