Μια Τρίτη πρωί, χωρίς να προηγηθεί διαφήμιση, με μανταλάκια στα περίπτερα κρεμάστηκε ο ”ΦΙΛΑΘΛΟΣ”. Είχε φτιαχτεί ένα μόνο σποτ διαφημιστικό, αλλά δεν έπαιξε τότε από το κρατικό κανάλι, ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρχε. Μόλις είχε συμπληρωθεί χρόνος με κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ της… αλλαγής και του σοσιαλισμού. Κρίθηκε, λοιπόν, ως… επικίνδυνο το παρθενικό πρωτοσέλιδο της νέας εφημερίδας. Ότι εξέθετε το… κίνημα του κώλου του Ανδρέα Παπανδρέου, το ενάντια στην παρανομία, αφού και γι’ αυτό το θέμα ξεβρακώθηκε στην εξουσία των ισχυρών και των διαπλεκόμενων. Το πρωτοσέλιδο (φώτο) αναφερόταν στο ”Σκάνδαλο Μπουμπλή”, τον Αργεντινό ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού Χουάν Ραμόν Ρότσα, που εμφανίστηκε ως ”Μπουμπλής”. Απάτη που ξεσκέπασε ο δημοσιογράφος Νίκος Καραγιαννίδης, ο ιδρυτής και διευθυντής του ”ΦΙΛΑΘΛΟΥ” από τη γέννηση του.
Αυτή είναι η αλήθεια και να μην περιμένουν την ανάσταση του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» εκείνοι που μεγάλωσαν, που βάθυναν σε σκέψη ως αναγνώστες καθημερινοί της φυλλάδας. Όπως γεννιέται κάτι καινούργιο, ατίθασο και άτακτο, έτσι και πεθαίνει. Κι αν δεν πεθάνει, το πιθανότερο είναι το άλλο, το χειρώτερο, το αγαπημένο μας να συνεχίσει, αλλά γερασμένο, συμβιβασμένο, κουρασμένο.
Ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» είχε ταράξει, ήταν μια σκέτη τρέλα, έτσι το είχε πει ο Ηλίας Μπαζίνας, ότι ”Ήταν δουλειά, ήταν προϊόν τρέλας ενός ανθρώπου, του Καραγιαννίδη”. Στην πραγματικότητα η φυλλάδα είχε πεθάνει κάποια χρόνια πριν ακόμα διακόψει την κυκλοφορία της, Οκτώβριο του 2011..
Μιλάω για θάνατο, όχι για κηδεία. Ούτε για μνημόσυνο. Ποιος θάνατος, ρε! Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα για τον «ΦΙΛΑΘΛΟ». Ούτε θάνατος, ούτε τέλος. Ήταν κάτι που άναψε, φώτισε και κάποια στιγμή, χωρίς ακόμα η φλόγα να σβήσει, έτσι όπως ήρθε, έτσι κι έφυγε. Ήρθε χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς να τον καλέσει κανένας και όπως ήταν γραμμένο τα μάζεψε κι έφυγε.
Διαβαστε ακομα: