Όλα ήταν γραμμένα, να γίνει βασιλιάς. Μοναδικός. Έξω από το γήπεδο ήταν λίγος, όμως. Ποδοσφαιριστής σύμβολο, έμβλημα. Επαναστάτης. Στην προσωπική του ζωή εύκολος. Μικρός. Ασθενικός, με την έννοια ότι έκαναν κουμάντο οι προκλήσεις, οι καταχρήσεις.
Σκέφτηκα. Εάν Άγγλος ποδοσφαιριστής σταματούσε με φάουλ, με αντικανονική, με αντιαθλητική ενέργεια τον Μαραντόνα. Ο παράδεισος, το σύμπαν του ποδοσφαίρου θα στερούνταν στους αιώνες την ευλογημένη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, μόλις δέκα δευτερολέπτων ποιητική δημιουργία του αρχιτσογλαναρά Μαραντόνα.
Ταλέντο. Από κούνια. Δεν είναι της σχολής, προϊόν ακαδημίας και τμήματος υποδομής. Οι κασέτες με φάσεις όπου ο Μαραντόνα ενορχηστρώνει στο γήπεδο ως μαέστρος και παίζει ως σολίστας, άλλοτε το βιολί κι άλλοτε στο τούμπανο του πολέμου, αποτελούν ύλη διδακτέα στις ποδοσφαιρικές σχολές.
Ο Μαραντόνα ως άνθρωπος ήταν γραφικός. Εύκολα έφτανε στην αυτογελοιοποίηση του. Από την Μπόκα Τζούνιορ πήγε το 1982 στην Μπαρτσελώνα. Στην συνέχεια, το 1984 στην Νάπολι, το 1992 στη Σεβίλη.
Διαβαστε ακομα: