Δεν κατηγορούμε κανέναν προσωπικά, όποιος το κάνει αυτό χάνει τη μπάλα. Καταγράφουμε μία πραγματικότητα. Άτομα καλλιτεχνικής αξίας με τον καλύτερο τρόπο διαφήμιζαν διεθνώς την Ελλάδα, αλλά και γενικώτερα οι λεγόμενοι ”εκπρόσωποι” της ντόπιας διανόησης καπέλωσαν την όποια κουλτούρα λειτούργησε στην πατρίδα μας. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Οι καλλιτέχνες και οι στοχαστές της χώρας, όσοι έπαιζαν και πολιτικά, όχι μόνο πολιτιστικά, πόσο εμπόδισαν την επίθεση στην ποιότητα ζωής; Κανείς δεν διαφωνεί ότι από δεκαετία σε δεκαετία σκαρτεύουν τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο. Αρκεί να επισημάνει κανείς πως αναδεικνύεται όλο και περισσότερο η σάχλα, η γελοία ελαφρότητα, το όποιο με περιεχόμενο το τίποτα.
Σα σήμερα 21 Νοεμβρίου, το 1955, βγαίνει στις αίθουσες η ταινία Στέλλα. Του 33χρονου Κύπριου Μιχάλη Κακογιάννη. Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Μελίνας Μερκούρη, και στο έργο ο Γιώργος Φούντας της λέει τη διάσημη ατάκα: ”Στέλλα, κρατάω μαχαίρι”. Σκηνικά Τσαρούχης. Μουσική Χατζιδάκις και τα τραγούδια του Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι, Εφτά τραγούδια θα σου πω, Το φεγγάρι είναι κόκκινο.
Το ιστορικό. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης σε διασκευή της Κάρμεν του Προσπαίρ Μεριμαί παρουσιάζει το θεατρικά έργο Η Στελλα με τα κόκκινα γάντια. Η Μερκούρη ζητάει από τον συγγραφέα να φτιάξει μία Ελληνίδα Κάρμεν. Και γεννήθηκε η τραγουδίστρια Στέλλα, γυναίκα που δεν υπολόγιζε κανέναν, ο απόλυτος ανεξάρτητος χαρακτήρας. Μία ηρωίδα, αλλά και μία ταινία που την επέκρινε σκληρά η τότε αριστερά. Ότι η Στέλλα είναι ένα τσουλί.
Η Στέλλα της ταινίας ”τα ‘χει” με το πλουσιόπαιδο Αλέκο Αλεξανδράκη, ”τα φτιάχνει” με τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Γιώργο Φούντα και μαζί του πάει για γάμο. Στήνει τον γαμπρό στην εκκλησία και περνάει τη νύχτα μ’ ένα τεκνό, τον Κώστα Κακαβά.
Διαβαστε ακομα: