Έχω ραντεβού στο στέκι μου. Μπαίνω στο καφέ και ο πρώτος κύριος στο απέναντι τραπέζι μου λέει ”Πάρε δρόμο”. Δεν είναι ο μαγαζάτορας, ούτε η σερβιτόρα. Πελάτης είναι και με διώχνει χωρίς καν να χρειαστεί να μου πει ούτε μια λέξη. Φουμάρει. Πράγματι φεύγω από το καφέ. Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Να ζητήσω από τον καπνιστή να το σβήσει; Αλλοίμονο. Να ανοίξω διάλογο μ’ αυτόν που γνωρίζει ότι με ενοχλεί κι όμως αδιαφορεί. Αν του μιλήσω, μήπως η κουβέντα στραβώσει και γίνουμε μπουρδέλο οι δυο μας. Το φρόνιμο είναι να αποχωρήσω, διότι ξέρω πολύ καλά σε ποια χώρα ζω, δηλαδή ποιοι είναι οι πατριώτες. Και δεν είμαι ηλίθιος να περιμένω να βρω το δίκαιο μου. Ναι, είναι αφέλεια, ίσως και ηλιθιότητα, να ζητάς το σωστό από άτομα που δεν κάνουν κέφι το σωστό.
Είπε την κοτσάνα του ο Μητσοτάκης, Νοέμβριο του 2019, στη συζήτηση στη Βουλή για τον αντικαπνικό νόμο: ”Εχθρός είναι ο καπνός, όχι οι καπνιστές”. Φοβερό! Αδιανόητο. Φταίει το τσιγάρο, όχι ο καπνιστής. Τον δικαολογώ τον πρωθυπουργό. Κι εγώ στη θέση του για να προπαγανδίσω τον αντικαπνικό νόμο, να πείσω τους αδιόρθωτους να μη φουμάρουν σε κλειστούς χώρους, θα έλεγα το ίδιο. Γιατί; Γιατί κλάνει το γατί. Επειδή απευθύνομαι σε ψηφοφόρους.
Άλλη κοτσάνα, αυτή του τότε υπουργού υγείας Κικίλια: ”Η υγεία ενώνει”. Καρακοτσανάρα. Δεν μ’ ενδιαφέρει η υγεία του καπνιστή. Κι όχι επειδή και ο καπνιστής γράφει τη δική του και τη δική μου υγεία. Δεν το πάω εκεί. Εμένα με ενδιαφέρει μονάχα η δική μου υγεία. Μ’ ενδιαφέρει μονάχα ο εαυτός μου.
Διαβαστε ακομα: