Το Πολυτεχνείο Ζει. Η εξέγερση τον φοιτητών που στον έβδομο και τελευταίο χρόνο της χούντας κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Και σα σήμερα 17 Νοεμβρίου, το 1973, η στρατιωτική κυβέρνηση απάντησε με το τανκ και τις δολοφονίες άοπλων.
Δεν το συζητάμε, ότι το Πολυτεχνείο Ζει. Βεβαίως και Ζει, αφού γιορτάζεται κάθε χρόνο. Όταν σταματήσουν να θυμούνται την επέτειο του, τότε ναι, τότε το Πολυτεχνείο θα πεθάνει. Σήμερα ακόμα Ζει. Εδώ και 50 χρόνια.
Ο Λαμπράκης Ζει, ο Παναγούλης Ζει, ο Μάο, ο Τσέ, ο Πέτρουλας, ο Καζαντζίδης, ο Θεοδωράκης. Έτσι πάει. Για να Ζει κάποιος πρέπει πρώτα να πεθάνει. Να έχει πάει στον άλλον κόσμο, διαφορετικά δεν βολεύει να τον κάνουν γιορτή, αφίσα, πόστερ, σύνθημα, τραγούδι, παραμύθι. Μετά την κηδεία του Ζει αληθινά.
Όσο ζει ο υποψήφιος πριν γίνει θρύλος και μνήμη αξέχαστη, έχει πάντα τον… ζωντανό κίνδυνο να ξεφτυλιστεί. Να φθαρεί, με συνέπεια να μη φτουράει το όνομα του μετά τον πραγματικό του θάνατο. Το έργο, λοιπόν, είναι όσο υπάρχει ακόμα στη ζωή αυτός που πρόκειται να ”χρησιμοποιηθεί” μετά θάνατο να μην απομυθοποιηθεί. Να μη διασυρθεί, μην κηλιδωθεί η φήμη του.
Το Πολυτεχνείο Ζει, όχι και το Πανεπιστήμιο. Ούτε η Σιβιτανίδειος, η Κορέλκο και η ”δημοσιογραφική” σχολή του Αντένα για να βγουν τα νέα αστέρια στα πρωινάδια. Απ΄ όλα, λοιπόν, τα σχολεία της Ελλάδος, αρσάκεια και κολέγια, μόνον το Πολυτεχνείο Ζει. Επειδή, εδώ και πέντε δεκαετίες ακόμα κάνουν το ”παιχνίδι” τους αυτοί οι οποίοι το έχουν φέρει στα μέτρα τους.
Για κάποιους και ο Λένιν Ζει. Και ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιησούς Χριστός, το 1821, η 28η Οκτωβρίου. Και η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, το λέει και ο εθνικός μας Ύμνος.
Διαβαστε ακομα: