Ούτε το ένα τα εκατό (αριθμός 1%) του ελληνικού λαού δεν είχε σχέση με το «Πολυτεχνείο». Σήμερα είναι μέρα γιορτινή. Η επέτειος του ξεσηκωμού των φοιτητών ενάντια στη χούντα και τους Αμερικάνους, αλλά και στο κομματικό κατεστημένο της μεταπολεμικής Ελλάδος, για να μη ξεχνιόμαστε. Λοιπόν. Όταν λέμε κατεστημένο εννοούμε όλα τα κόμματα. Κι όταν λέμε όλα τα κόμματα εννοούμε… όλα. Μηδενός εξαιρουμένου. Όλοι τους στα ίσα κάνουν παιχνίδι, στα όρια της καραμπινάτης κομματικής αλητείας, ώστε κάθε χρόνο το επεισόδιο του Πολυτεχνείου, σα σήμερα 17 Νοεμβρίου, το 1973, να εμφανίζεται όπως βολεύει τους καταστροφείς της χώρας.

Αμάν, πια. Μια γνήσια αντιστασιακή πράξη, ολότελα περιθωριακή, με ξεκάθαρο ταξικό, αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα, την έχουν μετατρέψει έτσι ώστε μοιάζει με χριστουγεννιάτικο δένδρο. Και στέλνουν τους μαθητές, αθώα πιτσιρίκια, που έχουν άγρια μεσάνυχτα για το τι ακριβώς συνέβη, από ποιους και γιατί έγινε το έργο, να το στολίζουν με μπιχλιμπίδια.

Καμιά λαϊκή εξέγερση δεν έγινε, ούτε από μια τέτοια αντίδραση προέκυψε το Πολυτεχνείο. Πέρα απ’ αυτό. Είναι το αίσχος να το τιμούν σήμερα ακόμα και οι «αγωνιστές» του, όταν αυτοί οι ίδιοι το πρόδωσαν, όταν εξελίχθηκαν πλέον επώνυμοι πολιτικοί. Όταν αυτοί είναι οι μεγάλοι ένοχοι, οι απόλυτα υπεύθυνοι που η Ελλάδα υποχρεώθηκε να παραδοθεί στην αγχόνη του μνημονίου.