Δεν μπαίνει στο τζαμί ο μουσουλμάνος με τα παπούτσια του κι αν προηγουμένως δεν πλύνει πρόσωπο και χέρια. Το δάπεδο είναι με χαλιά και δεν υπάρχουν εικόνες οσίων, μαρτύρων. Καμία αγιογραφία. Το ίδιο και στην εβραϊκή συναγωγή.
Ούτε κεριά ανάβεις στο τζαμί. Περιττά είναι, χωρίς αυτά προσκυνάει και προσεύχεται ο μουσουλμάνος. Και ακούει τι έχει να πει ο ιμάμης. Στους τοίχους διαβάζεις ατάκες από το κοράνι.
Το τζαμί στο Βοτανικό, που κι αυτό είναι ”στραμμένο” προς την Μέκκα, είναι κτήριο χιλίων τ.μ., χωρητικότητας για 300 άνδρες και 50 γυναίκες. Κόστος κατασκευής λιγότερο από ένα εκατομμύριο ευρώ.
Στην Αθήνα και σ’ όλη την Ελλάδα υπήρχαν μπόλικα τζαμιά επι τουρκοκρατίας. Επόμενο. Στα σύγχρονα τζαμιά δεν χρησιμοποιείται ο μιναρές, όμως δεν λείπει τούτο το εμβληματικό αρχιτεκτονικό στοιχείο. Πάει πακέτο με το τζαμί ο μιναρές, απ’ όπου τα παλιά χρόνια ο μουεζίνης, πέντε φορές την ημέρα, καλούσε τους πιστούς σε προσευχή. Σήμερα τη δουλειά του μουεζίνη την κάνει η κασέτα και το μεγάφωνο, όμως κάθε που κτίζεται τζαμί έχει το μιναρέ του.