Η μορφή. Ο Ρασπούτιν δεν με γνωρίζει, όμως εγώ τον έχω ψάξει, τον έχω μελετήσει τόσο, ώστε είμαι σίγουρος, σιγουρότατος για το ποιος πραγματικά είναι. Ένας απατεώνας. Αστέρι, όμως. Παικταράς. Ανεπανάληπτος. Μοναδικός. Κι όλα, η αγυρτεία του, η θρασύτητα του, η ικανότητά του να εξαπατά, να βάζει στο δικό του παιχνίδι και τον Θεό, όλα, λέω, ξεκινούν από ένα αίσθημα υπεροχής. ”Όλους τους έχω για τα παπάρια μου, ακόμα και τον ίδιον τον τσάρο. Όλοι είναι του χεριού μου… ”.
Πρώτη Νοεμβρίου σα σήμερα, το 1905. Φοβερό σκηνικό. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του αρχιμαλάκα Νικόλαου Ρομανώφ, αυτού του ίδιου του τσάρου Πασών των Ρωσιών, ένος ηγεμόνα εντελώς αποκομμένου από την πραγματικότητα, αλλά και την αυλή του, στις 01.11.1905 είναι η ημέρα που πρωτομπήκε στο παλάτι ο Ρασπούτιν. Συστημένος. Ότι είναι μάγος. Θεραπευτής.
Τσάρος και τσαρίνα, άλλη βαρεμένη αυτή, θρησκόληπτη όπως ο σύζυγός της, έχουν απογοητευτεί. Δεν βρίσκεται άνθρωπος να γλυτώσει τον μικρό τους γιο από την αιμοφιλία, ένα τραύμα αρκεί στον Αλέξιο και το αίμα τρέχει δίχως να σταματά.
Κάλεσαν, λοιπόν, τον άγνωστό τους Γκριγκόρι Εφίμοβιτς Ρασπούτιν. Ο 35χρονος ψευτοκαλόγερος, διαβολικός από κούνια, μπαίνει στο βασιλικό διαμέρισμα του τσαρέβιτς, του φιλάσθενου μικρού γιου του τσάρου. Επειδή κατά τύχη βρισκόταν και ο αποδυτηριάκιας εκεί, μεταφέρω τι ακριβώς έγινε. Φοβερά πράγματα.
Τσάρος και τσαρίνα κατάπληκτοι αντικρύζουν έναν άξεστο χωριάτη. Μαλλιά και γένεια ακατάστατα, βρώμικα. Πρόσωπο κιτρινιασμένο. Μάτια θηρίου της ζούγκλας. Βλέπεις τα μάτια του και μέσα απ’ αυτά η σκέψη σου λες να κατρακυλά στο υπόγειο σύμπαν της ψυχής αυτουνού του τόσο παράξενου ανθρώπου.
Ένα ακόμα βήμα ο επισκέπτης, επιβλητικός, θεόκτιστος, μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο. Αμάν! Ο Ρασπούτιν δεν γονατίζει. Απίστευτο! Σηκώνει τις χερούκλες του, αρπάζει τον τσάρο(!) και τον φιλάει, το ίδιο κάνει και στην γυναίκα του Αλεξάνδρα. Η διαίσθηση της Γερμανίδας της λέει ότι αυτός ο ασυνήθιστος στην όψη και στα μάτια άνθρωπος ίσως είναι η ελπίδα για τον γιο της.
Ο Ρασπούτιν μπουκάρει στο ζεστό δωμάτιο του πιτσιρικά και επιτόπου γονατίζει κάτω από ένα εικόνισμα. Ουδείς τολμάει να ταράξει την προσευχή του αρχιπαικταρά. Περνάνε ακόμα κάποια λεπτά, η λουμπίνα συνεχίζει να προσεύχεται. Απόλυτη σιωπή. Κάποια στιγμή λέει στην τσαρίνα, την οποία είχε ήδη ζυγίσει ότι είναι κορόιδο: “Πίστεψε στη δύναμη της προσευχής μου, ο γιος σου θα ζήσει!… ”.
Γράφει ο τσάρος Νικόλαος στο ημερολόγιό του: “Σήμερα γνωρίσαμε έναν άνθρωπο του Θεού, με το όνομα Γρηγόριος…”.
Διαβαστε ακομα: