Διακόπηκε το ντέρμπυ των αιωνίων αντιπάλων του αιωνίου ποδοσφαίρου και της αιωνίας Ελλάδος. Δεν τέλειωσε το παιχνίδι και στη θέση του άρχισε ο χορός της αηδίας. Της μαλακίας. Της γελοιότητος. Και της εκτός ουσίας και συνουσίας φιλολογίας. Και είναι σίγουρο πως ό,τι κι αν συμβεί, όποια απόφαση παρθεί θα θεωρηθεί άδικη, στημένη και ντροπιαστική από τους στυλοβάτες του ποδοσφαίρου. Βέβαια, Ποιος στηρίζει το πρωτάθλημα, ποιες ομάδες και ποιοι πρόεδροι; Όχι, βέβαια, τα λιμά, αλλά οι μεγαλοπρόεδροι των μεγαλομάδων. Εκείνων με τον πολύ κόσμο.

Εκτός ουσίας είναι όλα αυτά που λέχθηκαν από επίσημα χείλη. Ότι ο τραυματίας ποδοσφαιριστής του Παναθηναίκού έκανε θέατρο, ότι οι φιλοξενούμενοι όφειλαν να συνεχίσουν τον αγώνα, ότι ο Ολυμπιακός είχε παίξει στη Λεωφόρο με κροτίδες, ότι ο Χουανκάρ έχει ευαίσθητα αυτιά και γι’ αυτό έχασε την ακοή του.

Ρε, έπεσε κροτίδα; Έπεσε. Εδώ τελειώνει το στόρυ. Μένουμε εδώ. Έχουμε πρωτάθλημα όπου πέφτουν και κροτίδες. Αυτή είναι η ουσία. Αδιάφορο αν τραυματίστηκε ή όχι ο παίκτης. Αν εκμεταλλεύτηκε ή όχι την περίπτωση ο Παναθηναϊκός. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Το τι λέει ο Μαρινάκης ή ο Αλαφούζος, και ποια είναι σήμερα ή χθες η διαπροσωπική τους σχέση είναι αδιάφορο.

Στο φινάλε φταίει η κροτίδα. Κανένας άλλος. Ούτε αυτός που την  έριξε φταίει.