Τα μέσα κάνουν παιχνίδι στο διαδίκτυο και έχουν μια γελοία τακτική προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή. Να διαβαστούν. Να κερδίσουν επισκεψιμότητα. Παρουσιάζουν ένα θέμα, ακόμα και αδιάφορο στην πραγματικότητα, εκβιάζοντας τον αναγνώστη με το σλόγκαν, π.χ. ”Συγκινεί… ” η τάδε ανύπαρκτη μοντέλα ή ο δείνα άγνωστος τραγουδιστής. Τσιμπάει ο παίκτης, πατάει το εργαλείο για να διαβάσει και να… συγκινηθεί κι αυτός.
Τελικά, η μοντέλα έγραψε ”Σ’ αγαπάω, θείτσα μου… ”, επειδή θεώρησε καθήκον της να γνωστοποιήσει τα αισθήματα της για το θάνατο της υπέργηρης θείας. Ή του υπέργηρου κατοικίδιου.
”Η γέννηση του παιδιού μου άλλαξε τελείως το μυαλό μου. Με άλλες σκέψεις πλέον πάω στην προπόνηση. Έχω βάλει έναν στόχο. Να με δει ο γιος μου να παίζω ποδόσφαιρο και να είμαι όπως πριν”. Αυτό, ναι. Αυτό από τον Κώστα Φορτούνη, το δέχομαι και το διαβάζω, διότι έχει μια αλήθεια, μια ανθρωπιά
Ωραίες κουβέντες. Και επειδή είναι αληθινές τις εισπράττει με ευχαρίστηση κι αυτός που δεν γνωρίζει τον Φορτούνη, Τον αγέλαστο στο γήπεδο, και τον φαντάζεται να σπάει τα χείλη όταν βλέπει τον γιο του στην κούνια.
”Θέλω να επιστρέψω στη ποδοσφαιρική δράση και να δει τον πατέρα του ο γιος μου. Να έρχεται στο γήπεδο να με βλέπει όταν σκοράρω”.
Διαβαστε ακομα: