Η πορνογραφία είναι ποίηση, ρε. Αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια. Γι’ αυτό δίχως προκατάληψη δέχομαι και την πιο ξεκάθαρη πορνοταινία. Ας είναι άσεμνη, τολμηρή, απρεπής, πρόστυχη, ακόλαστη, ανήθικη, ερεθιστική, σκανδαλώδης, όλα αυτά. Όλοι αυτοί οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί δεν μου λένε τίποτα.

Υπάρχει ο έρωτας. Όπως υπάρχει ο ερωτισμός του σεξ. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Στην τέχνη και στη λογοτεχνία, ταινία είναι, μυθιστόρημα, πίνακας ζωγραφικής, οτιδήποτε, θα κρίνω τον ερωτισμό, το πόσο κινητοποιεί τις αισθήσεις μου, όχι τόσο την ίδια την ερωτική σκέψη, την ίδια την σεξουαλική ενέργεια.

Μην πεις ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι, κύριε. Δεν αποδέχομαι απαγορεύσεις. Δέχομαι χαρακτηρισμούς. Άλλο αυτό.

Έγραψε κάποιος στο μυθιστόρημα του ότι το κορίτσι προτιμά στο σπίτι της να κάνει μόνη κατηχητικό, διότι είναι δαιμονισμένη. Μιλάμε για λογοτεχνία, έτσι; Και το μικρό κορίτσι έχωνε το σταυρό όσο πιο βαθειά στο αιδοίο της ουρλιάζοντας «Fuck me Jesus, Fuck me». Τι είναι αυτό;