Δύσκολο επάγγελμα ο τραγουδιστής. Έτσι λέω εγώ. Και ταλέντο να έχει κάποιος η δουλειά είναι σκληρή. Χωρίς κανόνες. Άνευ προστασίας. Τα κανάλια, όμως, για πάρτη τους στην παραμύθα. Περάστε κόσμε, νέα παιδιά, το αύριο είναι δικό σας, όλοι οι φιρμάτοι έτσι ξεκίνησαν, από το μηδέν.
Και μόνο ότι ο τραγουδιστής εργάζεται μπροστά σε κόσμο, λέω εγώ, αυτή κι αν είναι η πρώτη παγίδα. Ο πρώτος κίνδυνος να ξεφύγει το παιδί, το κορίτσι. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα;
Δεν είναι όλοι χτισμένοι να γίνουν τραγουδιστές. Άσχετο αν έχουν φωνή. Χρειάζονται κι άλλα προσόντα, και δεν αφήνουμε υπονοούμενα πονηρά. Βασικό να προκαλεί την εμπιστοσύνη του συνθέτη, του παραγωγού. Ο τσαμπουκάς νεαρός, η κωλοπετσωμένη νεαρά θα προτιμηθεί και από μια καλύτερη φωνή, η οποία όμως κουβαλάει χαρακτήρα άγευστο, άοσμο (Στη φώτο, Ρέμος και Βανδή, που ξεκίνησαν άγνωστοι κι αυτοί).
Και βλέπεις την κατάντια. Πάει σήμερα ο τίποτας, αυτός που δεν τον ξέρει κανένας, το υποτιθέμενο… ταλεντάκι και πιάνει μικρόφωνο σ’ ένα μπαράκι, σε κάποια εξωτική ταβέρνα. Πάει και στην εταιρεία που κάποτε ηχογραφούσαν τα μεγάλα ονόματα, συνθέτες και τραγουδιστές, και του ζητάνε 5.000 ευρώ, έτσι για ξεκίνημα, πριν να ξεκινήσουν οι συνομιλίες. Μετά το τάληρο ζητάνε ένα 30% ποσοστό από το μεροκάματο που θα πιάσει ο υποψήφιος αστέρας στα live του στα κέντρα, στις αρπαχτές εδώ κι εκεί.
Και ύστερα απορούσαν κάποιοι που δέκα – δέκα κουβαλάγανε τα cd τα πανάθλια περιοδικά, φυλλάδες κυριακάτικες με brandname και εβδομαδιαία τηλεοπτικά, μαζί μ’ άλλες προσφορές, προφυλακτικά και τσιχλόφουσκες στα περίπτερα. Επειδή η εταιρεία δίσκου έχει γίνει κανονικός σκουπιδοτενεκές.
Άθλιες παραγωγές. Τραγούδια για πέταμα. Και κακόφωνοι που βγάζουν digital singles. Περασμένα μεγαλεία η εποχή όπου στο ελληνικό τραγούδι η εταιρεία, και μόνο αυτή αποφάσιζε τη μοίρα όλων.
Διαβαστε ακομα: