Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο δίκασε τα τέρατα της χιτλερικής Γερμανίας. Δεν είσαι, λέω εγώ, άνθρωπος κανονικός αν δικαιολογείς έστω και στο ένα τοις χιλίοις τις θηρωδίες ατόμων, με στολή στρατιωτική κι όχι. Οι ένοχοι έφθασαν σε ακρότητες, βέβαια όχι ασυνήθεις, επειδή είχαν την ένοπλη εξουσία και την επιθυμία να πραγματοποιήσουν σχέδια κόντρα στη φύση.
Η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, νίκησαν οι σύμμαχοι, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Σοβιετική Ένωση. Κι έγινε η αλλόκοτη παρανομία. Από τους νικητές συστάθηκε Στρατοδικείο να δικάσει τους ηττημένους. Το σωστό ήταν οι κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου, για τα εγκλήματα κατά της ειρήνης και της ανθρωπότητας να δικαστούν από ουδέτερους, όχι από τους αντιπάλους τους. Δεν τηρήθηκαν οι διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου.
Παρακάτω. Οι κατηγορούμενοι, όλοι πρωτοκλασάτοι, στην πραγματικότητα μουνόπανα του Αδόλφου Χίτλερ, δεν κάθισαν στο σκαμνί επειδή έκαναν πόλεμο, επειδή είχαν συμμετοχή σε πόλεμο. Επί της ουσίας το κατηγορητήριο στηρίχθηκε διότι δεν εφάρμοσαν το fair Play του πολέμου, το παραμύθι φούρναρης Ευ Αγωνίζεσθαι. Ότι παρανέβησαν τους κανόνες της στρατιωτικής τιμής. Κάτι τέτοια. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι σοβιετικοί επέμειναν να εκτελεστούν στην αγχόνη και διαφώνησαν στο αίτημα των Γάλλων να τουφεκιστούν όσοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όχι, σου λένε, δια τουφεκισμού αρμόζει στον αξιωματικό με στρατιωτικό ήθος, όχι στα νοσηρά καθάρματα των ναζί.
Επανέρχομαι στο ερώτημα Τι λιγώτερο κάνει σήμερα η Αμερική από τον Χίτλερ; Και οι ΗΠΑ στέλνουν τα στρατά τους εκτός επικράτειας και κοπανάνε με βομβαρδισμούς όποιον γουστάρουν. Ο μεν άρρωστος στο μυαλό Χίτλερ πήδηξε τον πλανήτη διότι ήθελε να εξαφανίσει τους Εβραίους, οι δε ΗΠΑ δήθεν να τσακίσουν την τρομοκρατία.
Το 1961 ο σκηνοθέτης Στάνλεϋ Κράμερ έκανε την αμερικάνικη ταινία Judgment at Nuremberg, με τους Σπένσερ Τραίησυ, Μπαρτ Λαγκαστερ, Ρίτσαρντ Ουϊκμαρκ, Μαρλεν Ντήντριχ, Τζούντυ Γκάρλαντ, Μαξιμίλιαμ Σελ, Μοντγκμόμερυ Κλιφτ.
Διαβαστε ακομα: