Απολύθηκαν δυο δημοσιογράφοι από εφημερίδα, από κανάλι, από κάποιο μέσο. Το συνδικαλιστικό όργανο επιτόπου έβγαλε το συμπέρασμα. Γάτοι οι άνθρωποι, δεν κολλάμε μπρίκια. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ΕΣΗΕΑ οι απολύσεις των συναδέλφων τους είναι… αναίτιες και… άδικες και πρέπει να ανακληθούν αμέσως. Το προκλητικό του πράγματος είναι ότι οι συνδικαλιστές μιλάνε σοβαρά, δεν κάνουν την πλάκα τους.
Φοβερό. Να κάνει κουμάντο κάποιος σε ξένη επιχείρηση. Σε ξένη ιδιοκτησία. Να μη τολμάει να ζητάει από τον εκδότη να κάνει προσλήψεις, αλλά να απαιτεί απ’ αυτόν να του δίνει λογαριασμό αν κάνει απολύσεις. Ο εκδότης έχει το δικαίωμα να προσλαμβάνει, όχι και να απολύει. Ο απόλυτος φασισμός.
Η πρόσληψη κάθε εργαζόμενου έχει τη λογική της, όπως και η διακοπή της συνεργασίας του με την επιχείρηση. Για το συμφέρον της επιχείρησης έτσι κι αλλοιώς γίνεται και η πρόσληψη και η απόλυση. Και για να μη μας τρελάνουν, η πρόσληψη και η απόλυση είναι απόφαση του επιχειρηματία, όχι του… συνδικαλιστή, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την επιχείρηση. Με την αγωνία και την επιβίωση της επιχείρησης.
Δηλαδή, τι; Όταν οι συνδικαλιστές, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή στη διαχείριση της όποιας επιχείρησης, αντιδρούν στις απολύσεις, τι εννοούν; Πως ο επιχειρηματίας είναι ηλίθιος και δεν γνωρίζει ο πανίβλακας το συμφέρον του; Δεν καταλαβαίνει ο καπετάν μαλάκας ότι με την απόλυση υπαλλήλου θα φουντάρει το μαγαζί του, κατάστημα είναι αυτό, εργοστάσιο, βιομηχανία.
Διαβαστε ακομα: