Ολυμπιακός είναι και δεν σηκώνει να κάτσει πίσω. Το ξεχνάμε αυτό! Και να κερδίζει π.χ. με ένα -μηδέν θα ψάχνει και το δεύτερο. Και γιατί είναι Ολυμπιακός, και γιατί ξεκίνησε τη σαιζόν με στόχο να το ξαναπάρει. Κι αυτό θα γίνει πιο εύκολο αν νικήσει πάλι στην έδρα της την πρωταθλήτρια.
Αν, λοιπόν, ήμουνα προπονητής του Ολυμπιακού και βέβαια πόνταρα στο ρόστερ μου, το πρώτο στο κεφάλι μου είναι ο αιφνιδιασμός. Ένα γρήγορο γκολ να τινάξω στον αέρα κάθε προπονητική σκέψη του αντιπάλου. Του Αλμέιδα, που είναι και όλίγον αργόστροφος.
Το ματς είναι στα ίσα. Αυτό σημαίνει πως τύχη έχουν και οι δυο ομάδες. Να τελειώσουν με ήττα ή με νίκη.
Η ΑΕΚ θέλει γκολ. Να βάλει και να μη φάει. Δέχθηκε γκολάκι και από τις Σέρρες και στο Βόλο. Άλλο να φας γκολ από κατώτερη ομάδα, άλλο από ομάδα διεκδικήτρια του τίτλου. Και αντίπαλο που σε αμφισβητεί.
Αν ήμουν Αλμέιδα θα έπαιζα πονηρά. Θα έστηνα την ομάδα στα μέτρα του… Ολυμπιακού. Θα τον παγίδευα, δηλαδή. Θα τον άφηνα να φαντάζεται πως είμαι του χεριού του. Και θα τον κτυπούσα σε στιγμές που ονειροβατούσε. Να κρατάει τη μπάλα η ΑΕΚ, να τριγυρνά στην περιοχή του αντιπάλου και να μη βλέπει δίχτυα, τι να το κλάνεις;
Διαβαστε ακομα: