Παραμονή και ανήμερα του αγώνα οργιάζουν τα πρωτοσέλιδα. ”Θα τον σχίσουμε… ‘. Μόνον; ”Ρε, η ομαδάρα μας θα τον ξεσκίσει τον αντίπαλο, κομματάκια θα τον κάνει… ”.
Γίνεται το παιχνίδι, χάνει η ελληνική ομάδα στην έδρα της, αλλά το χαβά τους τα πρωτοσέλιδα. Και γαμώ τη… δημοσιογραφική τους συνέπεια. Στις φυλλάδες γράφουν δημοσιογράφοι να ‘ούμε, όχι τίποτα βαποράκια ναρκωτικών, ούτε τσατσάδες μπουρδέλων. Νικάει, λοιπόν, η ξένη αντίπαλος και στη ίδια βιόλα τα πρωτοσέλιδα επιμένουν ”Στη ρεβάνς η ελληνική ομάδα μπορεί…”. ”Τίποτα δεν χάθηκε… ”, ”Στο χέρι της (ελληνικής ομάδας) είναι…”.
Χάνει και το δεύτερο ματς η ελληνική ομάδα και πάλι δεν το βάζουν κάτω οι λειτουργοί του τύπου. ”’Όλα γίνονται στη συνέχεια στον όμιλο…”. Δηλαδή; Ομάδα της πλάκας είναι η ξένη και από κωλοφαρδία και μόνο πήρε τα δυο ματς
Γιατί ξηγιόνται έτσι οι φυλλάδες; Γιατί χωρίς τσίπα στο ίδιο το επάγγελμα τους και στο ποδόσφαιρο γράφουν αυτές τις χοντρομαλακίες. Θαρρούν ότι… βοηθάνε τις ομάδες; Δίνουν… ελπίδες στους οπαδούς. Τέλος πάντων, γιατί… ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και το ‘χουν καθήκον να κλείνουν τα μάτια, σα να θέλουν να ξορκίσουν το κακό, στην ήττα. Στην αποτυχία. Στον αποκλεισμό.
Τι συμβαίνει. Τα πρωτόσελιδα δεν απευθύνονται στον κόσμο της κάθε ομάδας. Κάνουν γλύψιμο σε μια ελάχιστη μειοψηφία οπαδών… Κι αυτή η μειοψηφία ποιοτικά εκπροσωπεί τους καλαμαράδες των πρωτοσέλιδων. Πεοθηλασμό. Όχι, δεν το λες πεοθηλασμό, διότι από πότε η χοντρομαστούρα της εξέδρας απέκτησε και πέος;
Διαβαστε ακομα: