Το λέω και πιθανόν να διαβαστεί με έκπληξη. Όσο πιο γνωστός είναι ένας δημοσιογράφος, τόσο μικρότερο είναι το γήπεδο του στη διαπλοκή. Το λέω κι αλλοιώς. Όσο λιγότερο φιρμάτος είναι ο δημοσιογράφος, τόσο περισσότερο ύποπτος είναι να αναλάβει να παίζει παιχνίδι για ένα κόμμα, για έναν επιχειρηματία.
Αντιληπτό ότι ο δημοσιογράφος πρώτο τραπέζι πίστα, μάλιστα ο παραθυράτος, με συχνές εμφανίσεις από την τηλεόραση, γίνεται καμμένο χαρτί, καίγεται μόνος του ο ίδιος, αν παίζει ανοικτά σε βάρος κάποιου, υπέρ άλλου. Αν, δηλαδή, ο κόσμος τον έχει πάρει πρέφα, χαμένος από χέρι είναι όποια βιόλα βαράει. Από την άλλη, ο Β’ εθνικής σε αναγνωρισιμότητα σχολιαστής έχει περιθώρια να μην είναι αντικειμενικός και να δουλέψει για ”συμβόλαιο”, να είναι στημένος.