Αυτό, ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω. Με ξεπερνάει. Τόσα χρόνια στην πιάτσα έχω σχηματίσει γνώμη για τον τζογαδόρο. Τον ανώνυμο, τον μέσο, τον κανονικό παίκτη του στοιχήματος. Αυτόν, δηλαδή, που με τη δική του τσέπη, με τα λεφτά του, ποντάρει, ρισκάρει διότι σαν άνθρωπος έχει την αδυναμία του.
Και έρχονται οι ρεκλάμες από την τηλεόραση και παρουσιάζουν σαν ηλίθιο τον τζογαδόρο. Οι διαφημίσεις των ίδιων των στοιχηματικών εταιρειών. Φοβερά πράγματα. Βλέπεις στο σποτ να χορεύουν, να τραγουδούν, να πανηγυρίζουν οι παίκτες του στοιχήματος. Με θυμό. Με φανατισμό. Λες είναι χαζοχαρούμενοι.
Εγώ ξέρω ότι ο τζογαδόρος είναι σκεπτόμενος. Ενεργεί μα περίσκεψη, με αυτοσυγκέντρωση, με ψυχραιμία. Όχι!!! Για τις διαφημίσεις στα κανάλια ο παίκτης είναι νούμερο σκέτο. Δεν πατάει στη γη. Πετάει στα σύννεφα. Είναι και γαμώ του τραλαλά.
Διαβαστε ακομα: