Ματσάρα λες κι είναι λίγο. Επειδή έχασε η Αμερική και επειδή η Γερμανία έβαλε περισσότερους από 110 πόντους. Ήττα οι ΗΠΑ; Συμβαίνει κι αυτό. Τινάχτηκαν τα στοιχήματα στον αέρα. Επόμενο να θεωρείται φαβορί η αμερικάνικη ομάδα κι’ αυτή να φτάσει στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Και να τον κερδίσει, με όποιον αντίπαλο, Σερβία είναι αυτή, όποια άλλη.
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τα αναμενόμενα. Το πάλαιψαν τα αραπάκια των ΗΠΑ, αλλά έπεσαν σε κάτι άλλα αραπάκια του ΝΒΑ κι αυτά, με τη φανέλα της Γερμανίας. Στο ομαδικό κόλπο, και τέτοιο είναι το μπάσκετ, κερδίζουν οι παίκτες, μα η δόξα ανήκει στη φανέλα. Στην ομάδα. Στη Γερμανία.
Ματσάρα, βέβαια. Γκολ με το τουλούμι. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Μπάσκετ να το ευχαριστηθεί ο θεατής. Να ξεχάσει τα κωλομπαρίστικα παιχνίδια, να περνάει κοτζάμ ένα λεπτό, και δυο, ακόμα και τρία λεπτά παιχνιδιού και να μην γλύφει καν το δίχτυ στο καλάθι η πορτοκαλί. Χθες το έργο ήταν άλλο πράμα. Αυτό που γουστάρει ο θεατής στο γήπεδο ή ο τηλεθεατής. Να βλέπω μακρινά τρίποντα και να πηδάω στον καναπέ. Να τρέχει το σκορ σε κάθε δευτερόλεπτο και να μη ξέρω τι πρόκειται να συμβεί την επόμενη κιόλας στιγμή. Η αποθέωση. Ζωντανή παράσταση και οι πρωταγωνιστές στην αγωνία και στο διαρκές άγχος. Μη χάσουν. Μην δεν κερδίσουν ένα δικό τους παιχνίδι.
Έτσι είναι. Κι αυτό θέλουμε οι θεατές της παράστασης. Της χορογραφίας πάνω στο τεραίν.
Διαβαστε ακομα: