Σε κάθε πρωτάθλημα, σε κάθε χώρα υπάρχουν μεγάλες και μικρές ομάδες. Πιο σωστά ομάδες που δεν έχουν στόχο τον τίτλο, ενώ είναι γνωστές, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού εκείνες που κάνουν πρωταθλητισμό. Στην Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Γερμανία, το Βέλγιο, την Σκωτία. Ανεξάρτητα, όμως, δυναμικής και διαφορετικού επιπέδου το πρωτάθλημα είναι ανταγωνιστικό, με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Επειδή οι μικρές ομάδες, αυτές που δεν στοχεύουν το πρωτάθλημα, παίζουν ανοικτά. Και οι ομάδες με στόχο τον τίτλο ή τις πρώτες θέσεις τηε βαθμολογίας δυσκολεύονται, κάποιες φορές τους βγαίνει η ψυχή ανάποδα να φτάσουν, αν φτάσουν στη νίκη.
Άρρωστο, κάλπικο είναι το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, ακόμα κι αν παίζεται σπαθί από την διαιτησία. Επειδή οι μισές τουλάχιστον ΠΑΕ κινδυνεύουν με υποβιβασμό και έχουν ξεκάθαρη αγωνιστική συμπεριφορά αντιποδοσφαιρική. Αντιεμπορική. Ανοικτά σε βάρος του προϊόντος που υποτίθεται παράγουν, πουλάνε. Γιατί δεν θέλουν να βρεθούν στην Β’ εθνική. Από τον παράδεισο στην κόλαση. Από την επιβίωση στο θάνατο.
Ποιος φταίει γι’ αυτό το καθεστώς που υπονομεύει το ποδόσφαιρο στο ντόπιο πρωτάθλημα; Ασφαλώς οι λεγόμενες μεγάλες ομάδες που στην πραγματικότητα είναι… μικρές. Αφού μέχρι και σήμερα αρνούνται να συμμετέχουν σε κάποιο άλφα βαθμό ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. Ιστορικά οι ευθύνες γιατί ποτέ το πρωτάθλημα δεν ήταν αληθινό πρωτάθλημα ανήκουν πρώτα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.
Η λεγόμενη μεγάλη ομάδα, κι είναι τέτοια διότι έχει πολύ κόσμο και πρωταγωνιστεί στο ποδόσφαιρο, αδιαφορεί για την ποιότητα και τη θεαματικότητα. Τα αφεντικά, άλλωστε, των δημοφιλών ομάδων δεν αγοράζουν ΠΑΕ γιατί αγαπάνε το ποδόσφαιρο, ούτε για να κερδίσουν χρήματα. Άλλης σκοπιμότητας είναι η εμπλοκή τους με τα γήπεδα. Όσες, λοιπόν, περισσότερες σκάρτες ομάδες κυκλοφορούν στο λεγόμενο μεγάλο πρωτάθλημα, τόσο περισσότερο διευκολύνει την ”μεγάλη” ομάδα να πάρει το κωλοπρωτάθλημα. Κι αν δεν το πάρει, φταίει η άλλη μεγάλη ομάδα που ελέγχει τις σφυρίκτρες της διαιτησίας.
Διαβαστε ακομα: