Ο παλιός είναι αλλοιώς. Δηλαδή; Ο παλιός είναι καλύτερος από τον νέο. Ο παλιός ηθοποιός, ο παλιός μπουζουκτζής, ο παλιός ποδοσφαιριστής, ο παλιός τραγουδιστής, ο παλιός δημοσιογράφος. Δεν θα τους φτάσουν οι νέοι σήμερα τους παλιούς. Και πως, αλήθεια, μπορεί να γίνει σύγκριση του φορτωμένου με εμπειρίες 15 και 20 χρόνων δουλειάς με τον ανώριμο ακόμα ταλαντούχο σε ηλικία εφηβική. Έτσι λέει ο πολύς κόσμος. Λάθος!
Τεράστιο λάθος. Η λατρεία στον παλιό είναι περισσότερο συναισθηματική, όχι αξιοκρατική. Αγάπησαν τον παλιό, τον χθεσινό, τον περασμένο, τον χειροκρότησαν, έδεσαν κάποια κομμάτια της ζωής του με τον σταρ της περασμένης γενιάς.
Δεν σταματά, όμως, ποτέ δεν σταματά η γέννηση των ταλέντων σ’ όλους του τομείς δράσης. Στη μουσική και τις μπίζνες, στον αθλητισμό και τα γράμματα.
Να, τι είχε πει 80χρονος ηθοποιός: “Με ενοχλεί η νοσταλγική διάθεση κάποιον θεατρόφιλων. Σε μένα και σε συναδέλφους των μεγάλων ηλικιών, “Αχ, εσείς οι παλιοί… Κάτι τέτοια τρυφερά μας λένε. Δεν μπορώ, εκνευρίζομαι. Υπάρχουν και σήμερα πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί. Κάθομαι και χαζεύω στις πρόβες τους νεότερους συναδέλφους, πόσο δοσμένοι είναι στη δουλειά, πόσες ασκήσεις κάνουν για το ζέσταμα…”.
Οι 19άρηες στο μπάσκετ π.χ. σήκωσαν την κούπα στην Ευρώπη και είναι λάθος να γίνεται αξιολόγηση και σύγκριση με τους παλιούς. Άστοχο να πει κανείς ότι οι Γκάλης και Γιαννάκης στα 19 τους ήταν στο ίδιο επίπεδο, πιο πάνω ή πιο κάτω από τους σημερινούς U20. Δεν στέκει. Λες το άλλο και είσαι μέσα. Πάντα, σε κάθε εποχή, σε κάθε δεκαετία το ταλέντο θα βγει από το αυγό.
Διαβαστε ακομα: