Ποιος είναι ο δυνατός ο παίκτης. Ο κάνων χοντρό παιχνίδι, ο θέλων να ‘ναι ο πρώτος. Διαφορετικά πρόκειται για παίκτης της πλάκας. Για παικτάκι της σειράς. Μόνο για φιγούρα είναι ο χοντροπαίκτης όταν κάθεται στο παγωτό επάνω παρά το μέγεθος του και τα εκατομμύρια του στην πιάτσα.
Μιλάμε για παίκτες στο θρόνο επάνω. Που κόβουν πρώτοι το νήμα. Δεν μιλάμε για τα σαπάκια που σκορπάνε το χαρτί λες και το βρήκαν από βρωμοδουλειές κι έρχονται δεύτεροι. τρίτοι και χωρίς ιδρώτα. Χωρίς να έχουν παλαίψει για την πρωτιά οι τζάμπα μάγκες, και τα περιμένουν όλα ‘ρθουν δεξιά διότι ποντάρουν μονάχα στα μπερντέ τους.
Έτσι είναι. Δυνατός παίκτης, παίκταρος είναι ο πρώτος. Κακώς, βέβαια, αλλά έτσι τον μετράει ο κόσμος. Και το σύστημα. Και σύστημα είναι το κύκλωμα, είναι τα κόμματα, άλλο έργο αυτό. Και αναρωτιέσαι γιατί ποντάρουν επάνω στο φυμέ μάγκα, στον κουραδοπαίκτη, όταν αυτός δεν ζυγίζει τα κιλά της πρωτιάς, που λέγαμε.
Αν, όμως, μιλάμε με ουσία, κανονικά δυνατός παίκτης είναι όποιος προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Είτε είναι πρώτος σκόρερ, είτε δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της λίστας. Τι να τον κάνεις τον πρώτο, που ναι μεν είναι πρώτος, αλλά δουλεύει μονάχα για την πάρτη του;
Κάνουμε στην άκρη τις ακαδημαϊκές και καφενειακές, όπως θες τις λες, κουβέντες και πιάνουμε την περίπτωση του Μαρινάκη, του γεννημένου 30 Ιουλίου 1967. Η πιάτσα όλη τον μετράει για τον πιο δυνατό παίκτη τη σήμερον ημέρα. Δυνατό και με την έννοια ότι προκαλεί και πολύ θόρυβο. Μόνο στο ντούκου δεν περνάει. Μη χάσει ο Μαρινάκης! Έτσι κι έχασε θα τον ακούσουμε. Τι τα έχει τα μμε, όσα είναι δικά του κι όσα στέκονται στο πλάι του; Στην αβάντα του… αγώνα του για εξυγίανση και κάθαρση. Επειδή ο Μαρινάκης δεν θέλει μόνο την πρωτιά, αλλά να την πιάσει τίμια, όχι όπως οι λέρες οι αντίπαλοι του.
Διαβαστε ακομα: