Συμφωνούμε όλοι ότι είναι απαράδεκτη η ενέργεια του προπονητή να σηκώσει το μεσαίο δάκτυλο προς την εξέδρα γηπέδου. Αντίδραση χυδαία και προκλητική από επαγγελματία του παιχνιδιού. Μήπως, όμως, αντιμετωπίζουμε το ζήτημα μονόπλευρα; Μήπως κάνουμε λάθος να είμαστε αυστηροί. Μήπως δικαιολογημένα, μην πω ότι και ”καλώς” έπραξε ο προπονητής.
Ας δούμε το ζήτημα ακαδημαϊκά. Φιλολογικά. Θεωρητικά. Να κρίνουμε απλά με αφορμή την παρεκτροπή του προπονητή. Σα να είναι ένοχος κάποιος άλλος. Κι αυτός ο άλλος δεν είναι αντίπαλος, αντίπαλης ομάδας, αλλά κάποιος που σαν άνθρωπος, κάποια στιγμή έχασε τον έλεγχο του κι αντέδρασε όπως δεν το συνηθίζει, και δεν τον εκφράζει. Και πάλι αδικαιολόγητος είναι ο κύριος. Ακόμα κι αν δεν… σάλιωσε το δάκτυλο του.
Η εξέδρα τι είναι; Της σχολής καλογραιών, ρωτάω. Υπεράνω νόμων. Έχει παράδοση πολιτισμένης συμπεριφοράς και δεν το ξέρουμε; Να, όμως, που η εξέδρα όσο και να παρεκτρέπεται, συνήθως δεν επικρίνεται; Βρίζει, ασχημονεί, χειρονομεί απρεπώς και άνανδρα, όλοι μαζί τα βάζουν μ’ έναν, ρίχνουν αντικείμενα, ακόμα και φονικές ρουκέτες.
Την καλοπιάνουν την εξέδρα. Κι αν συλληφθεί ”φίλαθλος”, ακόμα και για εγκληματική ενέργεια, επιτόπου βρίσκει υπερασπιστές, κόσμο πολύς στέκεται με το μέρος του αλήτη.
Καλό κι άγιο το savoir vivre στα γήπεδα, αλλά είναι τζάμπα μαγκιά και δεν τρέχει τίποτα αν αγνοείται από χουλιγκανοπατριώτη, από χούλιγκαν με συνείδηση σωματειακού πατριωτισμού.
Διαβαστε ακομα: