Κάποια στιγμή ο πολύ καλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο ήσυχος, ο μη έχων δώσει την παραμικρή αφορμή ούτε καν να τον υποψιαστείς, δέχεται το «μήνυμα» και επιτόπου μετατρέπεται σε αδίστακτο φονιά. Ικανό να ανατινάξει ένα κτήριο, να γίνει καμικάζε και μαζί του να πάρει δέκα, 20, εκατό άλλους.

Μια χαρά παιδί ήταν για όλους ο έτσι από το Ουζμπεκιστάν (φώτο), επτά χρόνια στις ΗΠΑ, ευχαριστημένος και βολεμένος με τη δουλίτσα του. Ο λεβέντης, όμως, ήταν στρατευμένος και κραυγάζοντας «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» έκανε επίθεση με φορτηγάκι και σκότωσε μόνον 8 άτομα στο κέντρο του Μανχάταν. Μικρή «ψαριά», βέβαια, αν συγκρίνεις το κακό μ’ άλλα χτυπήματα.

Όταν δεχθεί την «εντολή», τότε φεύγει από την καθημερινότητα του, αποστασιοποιείται από τη μέχρι τώρα ζωή του και επειδή είναι αδύνατον να αρνηθεί το ”μήνυμα” πιθανόν να μην επανέλθει ποτέ ο «εν υπνώσει» κατάσκοπος, τρομοκράτης, καμικάζε. Δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Η ”οργάνωση” τον έχει στα τεφτέρια της κι όταν τον χρειαστεί το τελευταίο που θα λάβει υπ’ όψιν είναι αν ο ”μαχητής” εδώ και χρόνια συμβιβάστηκε σε μία άλλη ζωή, και ίσως θέλει να ξεφύγει απ’ όπου είναι ταμένος. Από τον όρκο πίστεως, όταν βρισκόταν στις μεγάλες επαναστατικές καύλες του.