«Σιγά, τα κρασιά κοιμούνται, μην τα ενοχλείτε…». Αυτό λέγεται ποίηση. ”Τα κρασιά κοιμούνται… ”. Ατάκα γεμάτη αλήθεια, και στην κερνάνε λογοτεχνικά.
Λέει ο ποιητής ”Καλότυχα τα βουνά, ποτέ τους δε γερνάνε… ”. Με λίγες, μετρημένες λέξεις ο ποιητής λέει πολλά. Και περισσότερα σε κάνει να φαντάζεσαι, κυρίως να σκέφτεσαι.
”Το ποτάμι κάμει ταξίδι μακρύ, να συναντήσει άλλα νερά, πολλά νερά, να στρογγυλέψει πολλές πέτρες, να γυρίσει πολλούς μύλους ακόμα…”. Αράδες από πεζό ή έμμετρο κείμενο που αχνίζει ποίηση.
Μας λείπει η ποίηση, μας περισσεύει η φτώχεια, η φτήνια, η προχειρότητα στο λόγο τον καθημερινό. Πως να δουλέψει η σκέψη χωρίς την ομορφιά της γλώσσας από τη μια και από την άλλη το μπουκωμένο, το θολό μυαλό.
«Σιγά, τα κρασιά κοιμούνται, μην τα ενοχλείτε…» λέει ο φίλος μου ο Γιώργος Βασιλείου στο υπόγειο κελάρι του κτήματος του στη Νεμέα. Μιλάει για τον «Ηγεμόνα».
Ουσιαστικά τα κρασιά «δουλεύουν» συνεχώς μέσα στα βαρέλια, αλλά και μετά στα μπουκάλια. Ο «Ηγεμόνας» θέλει πενταετία για να πέσει μετά με κινήσεις μεγάλου χορευτή στο ποτήρι.
«Το κρασί είναι ο γαμπρός, το φαγητό η νύφη κι εμείς οι συμπέθεροι….» λέει ο οινοπαραγωγός Γιώργος Βασιλείου.
Διαβαστε ακομα: