Δεν θα σκότωνα ούτε κουνούπι, μου έλεγε ο Γιώργος Παρασκευάς. Πέθανε το 2006, κάποια μέρα του Ιουνίου, δεν μάθαμε ποτέ ποια ακριβώς, ίσως στις 15, στις 16, αν έχει σημασία. Τον θυμάμαι τον Κύπριο, δεν ξεχνιόνται τέτοιοι άνθρωποι. Πόσους Παρασκευάδες και Μπαζίνες να συναντήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι με το κιλό. Ευλογημένος είσαι αν τους γνωρίσεις. Και άξιος! Βέβαια. Άμα είσαι ένας χάλιας και τον σπουδαίο να τρακάρεις, θα τον προσπεράσεις.
Δεν είναι μόνον τύχη, λοιπόν. Από σήμερα και κάθε μέρα θα διαβάζουμε ξανά κείμενα του γκούρου του στοιχήματος.
Δυο μύγες μ’ έχουν πηδήξει. Δεν μ’ αφήνουν να γράψω. Σίγουρα στο σημάδι με βάλανε. Μ’ ενοχλούν διαρκώς. Σκέπτομαι την κουβέντα του γκούρου, έτσι ήθελε να τον λέω. Τον βάπτισα γκουρού κι αυτός με διόρθωσε: ”Όχι γκουρού, γκούρου”. Ό,τι πει.
Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αφαιρέσω τη ζωή κανενός πλάσματος στη γη, έλεγε ο Παρασκευάς. Μερμύγκι να βρω στο δρόμο, θα προσέξω μήπως το πατήσω.
Εγώ στο πρόβλημα μου. Το βούϊσμα που κάνουν οι παλιόμυγες είναι εφιαλτικό. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Αντιληπτό πως όταν γράφεις, ό,τι έχεις να πεις το ’χεις νοικοκυρεμένο μέσα σου. Θα απλώσεις πρώτα αυτό, μετά εκείνο και θα κλείσεις το κείμενο έτσι. Παίζει, βέβαια, και ο αυτοσχεδιασμός στη ροή του γραψίματος. Κάτι άλλο σου ‘ρχεται εκείνη τη στιγμή που αραδιάζεις τις λέξεις.
Προσπαθώ να τις αγνοήσω τις μύγες. Να κάνω το κορόιδο. Μου το επιβάλλει η μνήμη του γκούρου. Στο φινάλε οι μύγες δεν γνωρίζουν ότι με αποσπούν από το γραφτό μου, δεν τους καταλογίσω έλλειψη ευγένειας.
Δεν πάει άλλο. όμως!. Έχουν ξεπεράσει το όριο οι μύγες. Γιώργο, δεν φταίω εγώ. Θα τις λοιώσω. Αν δεν αντιδράσω θα με βγάλουν νοκ – αουτ. Οι μύγες; Ναι, αυτές οι δυο μύγες μ’ έχουν κερδίσει μέχρι τούτη τη στιγμή επτά γύρους.
Σχίζω χαρτιά και ξαναρχίζω να γράφω απ’ την αρχή. Σηκώνομαι όρθιος να τις κυνηγήσω, δεν τις πετυχαίνω. Σου λέω, Γιώργο, μ’ έχουν κάνει άνω κάτω. Ναι, οι μύγες. Να τες, πάλι.
Τελικά, τις σκότωσα, Γιώργο. Αφού προηγουμένως μ’ είχαν κάνει ανά κατά διά, Γιώργο. Τέτοια αναστάτωση, τέτοια ταραχή μου προκάλεσε αυτό το σκατένιο πράμα, το τοσοδούλικο, σ’ εμένα τον γίγαντα, που τελικά κατάφερα να τις πολεμήσω μέχρι τελικής τους πτώσης. Βγήκα νικητής.
Ντέρμπυ; Όχι, βέβαια. Ντέρμπυ λες την αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ισάξιους αντιπάλους. Άνισος αγώνας ήταν αυτός, ανάμεσα σε μένα, τον ισχυρό, και την μύγα.
Την μύγα, ρε;
Διαβαστε ακομα:
