Μπουκάρουν μέσα στο σπίτι σου και αποπατούν. Αυτό γίνεται με μια χοντρή ζημιά, μια μεγάλη λέρα στη θάλασσα. Σα να έκαναν τα ψιλά και τα χοντρά τους, όχι στην τουαλέτα, ούτε στην αυλή του σπιτιού σου, αλλά στο σαλόνι σου. Στην τραπεζαρία σου, στην κουζίνα σου. Και εσύ, το θύμα, τι κάνεις; Τίποτα!
Όπως το λέω. Τίποτα! Κανένα μέτρο επί της ουσίας δεν παίρνεται για να μην επαναληφθεί το κακό. Και επαναλαμβανεται. Πήζει το σπίτι σου, η κρεβατοκάμαρα σου με τις ακαθαρσίες. Μετατρεπόμαστε σε βόθρο, σε χώρος υποδοχής κοπράνων.
Φοβάμαι πως φταίει κάτι που δεν λαμβάνεται σοβαρά υπ’ ΄ψιν. Δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε η καλύτερη, η πρώτη χώρα στη γη. Ναι, κύριε μαλάκα. Ό πιο όμορφος τόπος του πλανήτη. Με ομορφιά φυσική. Με ομορφιά φυσικής δύναμης.
Ναι, ρε. Ο αέρας της Ελλάδος και ο ήλιος της δεν παίζονται. Με τίποτα. Όλοι οι άλλοι, ακόμα και οι γείτονες μας, μία αναπνοή από την ευλογημένη γη, στον ίδιο γεωγραφικό παράλληλο, είναι γάμα εθνική. Κι όμως! Είμαστε τόσο της πλάκας κοινωνία, που κυκλοφορούμε απροστάτευτοι. Εντελώς. Και έχουμε βασιλιά με στέμμα την ατιμωρησία. Το ”Έλα, μωρέ, τι έγινε…”.
Διαβαστε ακομα: