Το μέγα απωθημένο του Αλή, ένα πράμα200, η ανεξαρτησία του. Η αυτονομία του. Και στα χαρτιά, όχι απλά στα λόγια, να γίνει το αφεντικό στην περιοχή του και να την αυγαταίνει συνεχώς. Να μη σταματά να κάνει παιχνίδι, διπλωματικό, παρασκηνιακό, στρατιωτικό. Με καμία μπέσα. Σήμερα μ’ αυτόν, αύριο εναντίον του.
Το μαράζι του Αλή Πασά οι Σουλιώτες. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί ότι αυτοί οι βουνήσιοι κατσικοκλέφτες, πραγματικοί νταήδες, μια φυλή εντελώς ξεχωριστή, λένε ότι είναι Αρβανίτες, δηλαδή ελληνοποιημένοι Αλβανοί χριστιανοί. Υπήρχαν και μουσουλμάνοι Έλληνες Σουλιώτες.
Δεν μπορούσε, λοιπόν, να τους φέρει βόλτα τους Σουλιώτες ο Αλής, που κι αυτός καθόταν στο στομάχι των τοπικών μπέηδων Αλβανών, των «τουρκοαλβανών» όπως τους θέλει η Ιστορία. Το 1803 τεράστια η επιτυχία του Τεπελενλή, επιτέλους ξεπάτωσε τους Σουλιώτες. Αν ήμουν σκηνοθέτης κινηματογράφου θα γύριζα τη μία ταινία μετά την άλλη, με θέμα τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής των λεβέντηδων Σουλιωτών.
Στις 2 Ιουλίου του 1804, γίνεται μια συνάντηση, αλλά δυστυχώς δεν έγραψε τελικά. Δεν προχώρησε. Τουρκοαλβανοσουλιώτικη συναγωγή. Μπαρουτοκαπνισμένοι πολεμιστές με μάτια βαρειά, δεν τολμάς να τα αντικρύσεις στα ίσα, μόνον στα κλεφτά. Η συνάντηση γίνεται στην Πάργα κι είναι εκεί Κίτσος Μπότσαρης, Φώτης Τζαβέλας. Οι «τουρκοαλβανοί» με γνήσιο ελληνικό αίμα Ισμαήλ Κόκας, Μωχάμετ Νταλιάνη.
Από τον σουλτάνο ειδοποιούν, να έχει το νου του, τον ευρισκόμενο στην Κωνσταντινούπολη Χασάν Τσαπάρη, Έλληνας κι αυτός, μουσουλμάνος. Συμφωνούν να έρθουν από την Κέρκυρα οι Σουλιώτες για να ανακαταλάβουν το Σούλι με τη βοήθεια των «συμμάχων» μπέηδων.
Η δουλειά δεν έγινε. Οι «σύμμαχοι» τουρκοαλβανοί δεν άφησαν το σουλιωτομάνι, οπλισμένο μέχρι τα δόντια, να αποβιβαστεί στις ακτές της Ηπείρου. Φοβήθηκαν ότι οι «σύμμαχοι» τους Σουλιώτες θα άρπαζαν τα κτήματα τους.
Διαβαστε ακομα: