Στάδιο Καραϊσκάκη, 1971. Τελικός κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης, τον κέρδισε η λονδρέζικη Τσέλσυ, τότε μεσαία ομάδα του αγγλικού πρωταθλήματος. Ο μεγάλος ποδοσφαιριστής Φρανθίσκο Χέντο (δεξιά κάτω κρατάει στα χέρια τη μπάλα) φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι διεπίστωσαν ότι ο ακραίος κυνηγός της βασίλισσας δεν είχε χάσει την ταχύτητά του, μάλιστα κι όταν είχε την κατοχή της μπάλας.
Συμπαίκτης του Πούσκας στην Ρεάλ ο Χέντο ήταν παρών στον πρώτο τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, στο Παρίσι, το 1956. Στην ίδια ενδεκάδα με τον Αλφρέντο ντι Στέφανο και τον μετέπειτα προπονητή της εθνικής Ισπανίας Μιγκέλ Μουνιόθ. Ήταν 13 Ιουνίου σα σήμερα. Ήταν η αρχή της πορείας της καστιλιάνικης ομάδας να φθάσει να… αυτοχριστεί «βασίλισσα» της Ευρώπης. Έναν άτυπο τίτλο, έναν ανύπαρκτο θρόνο, που θα τον απωλέσει όταν κάποτε μία άλλη ομάδα φθάσει να κατακτήσει περισσότερα τσάμπιονς ληγκ.
Ας φανταστούμε, πριν έξι- επτά δεκαετίες, το Παρκ ντε Πρενς (των πριγκήπων) των 38.239 εισιτηρίων, στον πρώτο μεγάλο τελικό της Ευρώπης, καθόλου πανηγυρικό και λουσάτο όπως σήμερα. Κορμιά ποδοσφαιρικά, όχι «αθλητικά», ουδείς έγχρωμος, τόσο στην γαλλικής Σταντ ντε Ρενς όσο και στην Ρεάλ Μαδρίτης. Η Ρενς έφθασε στον τελικό αποκλείοντας σε διπλούς αγώνες με 3-0 την σκωτσέζικη Χιμπέρνιαν και η Ρεάλ με 5-4 την ιταλική Μίλαν.
Το ποδόσφαιρο, την πρώτη ουσιαστικά μεταπολεμική δεκαετία, είναι ακόμα των ποδοσφαιριστών, όχι των προπονητών και των ντοπαριστών. Ούτε των χορηγών και των πολυεθνικών εταιρειών, της τηλεόρασης και του τζόγου. Είναι το ποδόσφαιρο των παικταράδων, που γεννήθηκαν στις αλάνες και στις φτωχογειτονιές αλλά και των πονηρών διοικητικών παραγόντων.
Στον τελικό του 1956. Πρώτο δεκάλεπτο η Ρενς προηγείται 2-0 με γκολ του Λεμπλώντ και του Τεμπλίντ. Ο Ντι Στεφάνο μειώνει στο 14 και ισοφαρίζει στο 30 ο Έκτωρ Ρίαλ. Ο μετέπειτα προπονητής της εθνικής Γαλλίας Μισέλ Ινταλγκώ κάνει το 3-2 στο 62 και μετά από πέντε λεπτά ισοφαρίζει ο Αλόνσο Ιρνάθ. Ένα ακόμα γκολ, στο 79, του Ρίαλ, δίνει την κούπα στην Ρεάλ με 4-3. Διαιτητής και δύο επόπτες Άγγλοι.
Ομαδάρα, μάλλον παικταράδες είχε η Ρεάλ, αλλά και με την αβάντα του «παρασκηνίου», πήρε σερί και τα τέσσερα(!) επόμενα κύπελλα πρωταθλητριών.
Διαβαστε ακομα: