Δεν ανοίγει το στόμα του ο Τσίπρας χωρίς να αναφερθεί στον Μητσοτάκη. Στον έτσι κι αλλοιώς επικίνδυνο για τα συμφέροντα του λαού. Βέβαια. Οι δυο κομματάρχες, οι παραμύθι φούρναρης αντίπαλοι, δεν έχουν τίποτα προσωπικά, αγωνίζονται και να διαφωτίσουν τον έχοντα άγρια μεσάνυκτα κοσμάκη και να πράξουν τα δέοντα.
Το άλλο γκραν σουξέ παραμύθι είναι ότι έχουν… διαφορετικό πρόγραμμα. Λες και ο Τσίπρας όπως οοοοόλοι οι προηγούμενοι εφάρμοσαν το… πρόγραμμα τους. Λες και ο Μητσοτάκης θα αγνοήσει την πραγματικότητα, το τι τρέχει στην Ελλάδα και την Ευρώπη και θα είναι… συνεπής σ’ όσα… δεσμεύεται.
Δεν υπάρχει καμιά αντιπαλότητα ανάμεσα στους δυο, αν πράγματι έχουν πρόγραμμα εφαρμόσιμο. Μιλάμε πολιτικά, όχι κομματικά. Όχι ποδοσφαιρικά, δηλαδή. Αντίπαλοι είναι αυτοί που κατεβαίνουν στο γήπεδο για να κερδίσει ο ένας την άλλον. Όταν προτείνεις ένα πρόγραμμα για το καλό της χώρας και είσαι αποφασισμένος να το υλοποιήσεις δεν είσαι αντίπαλος κανενός.
Η πολιτική ανυπαρξία του κάθε Τσίπρα για να δικαιολογεί την ανικανότητα του, την ανεπάρκεια του, την αδιαφορία του, και κυρίως τις δεσμεύσεις με τον ξένο παράγοντα, αποδεικνύεται όταν κάνει καθημερινό παιχνίδι με τον… αντίπαλο. Και επειδή μιλάμε πολιτικά, όχι οπαδικά, όχι ως Θύρα 7 και Θύρα 13, όπως και οι της πλάκας πολιτικοποιημένοι της αριστεράς, λάβε το τελευταίο:
Αντιπαλότητα πράγματι υφίσταται στην πολιτική και εκφράζεται πανηγυρικά στις εκλογές. Ποιος Μητσοτάκης και ποιος Τσίπρας; Η αντιπαλότητα, όμως, είναι αυτή που λειτουργεί στον κοσμάκη, που κατά 90% δεν ψηφίζει με ιδεολογικά κίνητρα, ούτε με ποιοτικά κριτήρια, τόσο σε πρόσωπα, όσο και σε κομματικά προγράμματα. Αντίπαλος του ψηφοφόρου είναι αυτοί που δεν θα ψηφίσουν το ίδιο μ’ αυτόν κόμμα.
Έτσι που λες. Δεν είναι αντίπαλος μου ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης, αλλά ο γείτονας, ο συγγενής, ο συνάδελφος, ο άγνωστος, όλοι όσοι ψηφίσουν λάθος. Σωστά ψηφίζω εγώ, έτσι νομίζω.
Διαβαστε ακομα: