Εάν όλοι οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων ήταν σαν τον γυναικολόγο Νίκο Πολυδωρόπουλο, τότε ο οπαδισμός θα είχε καταργηθεί. Δεν θα υπήρχε οπαδισμός. Υπερβολή. Σύμφωνοι, υπερβολή. Γράφω δυο λόγια στη μνήμη του Πολυδωρόπουλου που τον έσφαξε ένας Πακιστανός το 2013, αυτόν και τη γυναίκα του μαζί.
Οι θεϊκές λέξεις της γλώσσας μας. Ερασιτέχνης, ο εραστής της τέχνης. Ο εραστής, ο καυλωμένος μ’ αυτό που κάνει, άσχετο αν αμείβεται, και πόσο. Αμισθί, λοιπόν, ο Πολυδωρόπουλος είχε την καθημερινή(!) εκπομπή του και ως σωστός επαγγελματίας επιμελούνταν ο ίδιος τη μουσική, το “χαλί” στην κουβέντα του με τους ακροατές.
Ερωτώ. Μήπως ο Παναθηναϊκός είχε βγάλει κάποια ανακοίνωση, επίσημη και πληρωμένη στις εφημερίδες, για τον φρικτό θάνατο του Νίκου Πολυδωρόπουλου. Δεν είδα κάτι σχετικό. Αν συνέβαινε αυτό, τότε η ανακοίνωση θα τιμούσε τον ίδιο τον σύλλογο, όχι τόσο τον νεκρό οπαδό, που είχε κερδίσει συμπάθεια και αναγνώριση, όχι μόνο από Παναθηναϊκούς!
Ναι, αναφέρομαι στον σύλλογο, στο αθλητικό σωματείο Παναθηναϊκός, όχι στην ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία. Τον Πολυδωρόπουλο τον έφαγε ένα κάθαρμα, κι εκεί που βρίσκεται ο γιατρός δεν έχει ανάγκη τιμής και όποιος αναγνώρισης. Ο Παναθηναϊκός, αθλητικός και ποδοσφαιρικός, είναι προς συζήτησιν αν αξίζει της τιμής από ανθρώπους σημαντικούς και άδολους οπαδικής ψυχής, όπως ήταν ο Νίκος Πολυδωρόπουλος.
Το γράφω και το εννοώ. Δεν υπάρχει πιο ύψιστη δικαίωση ύπαρξης για κάθε ομάδα να διαθέτει οπαδικό κοινό της ποιότητας Πολυδωρόπουλου. Όπως η μεγαλύτερη ντροπή για ομάδα είναι η ”υπερηφάνια” της για το χουλιγκαναριό της.
Κάτι τελευταίο και ”άσχετο”. Το 2002 ο καρκίνος σκότωσε ένας νέο σε ηλικία Έλληνα αθλητικό συντάκτη, οπαδό της Λίβερπουλ. Ένα υψηλό και πανέμορφο παλληκάρι. Η απώλεια δεν έμεινε χωρίς αναφορά από το κλαμπ της εν λόγω αγγλικής ομάδος, όπως και από τον σύνδεσμο φιλάθλων της Λίβερπουλ.
Διαβαστε ακομα: