Με αφορμή τη δολοφονία, από έναν 19ρονο Πακιστανό, σα σήμερα πρώτη Ιουνίου το 2013, του πιο ρομαντικού οπαδού του Παναθηναϊκού που έχω γνωρίσει, του γυναικολόγου Νίκου Πολυδωρόπουλου, δύο λόγια για τους μετανάστες. Γι’ αυτό το τόσο καυτό ζήτημα που ακουμπάει την καθημερινότητά μας εδώ και περισσότερο από τρεις δεκαετίες, πρώτα από Βορρά, τη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια, τελευταία από Ανατολή.
Τι έγινε στην Γερμανία μετά τον πόλεμο; Η χώρα έπρεπε να ξαναπατήσει στα πόδια της. Να σηκώσει κεφάλι. Αυτά επιτυγχάνονται με την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Και με χέρια εργατικά. Που να τα βρει η Γερμανία, όμως;
Η αφρόκρεμα της γερμανικής νεολαίας είχε αφήσει τα κόκκαλά της στον πόλεμο. Στα μέτωπα που άνοιγε ο Χίτλερ. Εκατομμύρια οι νεκροί Γερμανοί. Έτσι άνοιξαν οι πόρτες σε Ισπανούς, Τούρκους, Έλληνες, Σέρβους. Τις άνοιξαν οι Γερμανοί, όχι οι μετανάστες.
Πρόσεχε! Η δουλειά ξεκίνησε σοβαρά. Υπεύθυνα. Με στόχευση. Με προοπτική. Η Γερμανία έλεγε: ”Θέλω 1.142 ξυλουργούς”. Συγκεκριμένα πράγματα. Όχι μπάτε σκύλοι και αλέστε. Χρειάζομαι 857 ηλεκτρολόγους έλεγε ο Γερμανός. Στείλτε μας και τόσους οικοδόμους, τόσους υδραυλικούς, τόσους συγκεκριμένα για κάθε ειδικότητα. Και όλοι αυτοί σε «γκέτο». Σε ειδικές περιοχές. Να ελέγχεται η κατάσταση.
Εδώ στην Ελλάδα πλάκωσε η γυφτιά, η λετσαρία και οι μετανάστες συμπεριφέρονται ασύδοτα, μέσα στο κλίμα της χώρας της γυφτιάς και της λετσαρίας. Γιατί; Επειδή και ο Έλληνας είναι σκέτος λέτσος. Ένας γύφτος. Δεν ξέρει από αυστηρότητα, οργάνωση, τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται. Να, γιατί οι αλλοδαποί, νόμιμοι κι όχι, κυριλάτοι και κουρελήδες, εργατικοί και φυλακόβιοι βλέπουν ξέφραγο αμπέλι την Ελλάδα. Έτσι είναι. Και ο με κουλτούρα νοικοκύρη πρόσφυγας στην Ελλάδα της γυφτιάς χωρίς να το καταλάβει προσαρμόζεται στη λεχριτοσύνη που επιβάλει ο μέσος Έλληνας.
Διαβαστε ακομα: